στο Μεγάλο Πουθενά..

αποσπάσματα από σημειώσεις για την ημέρα Κυριακή. έπεσαν ξανά στα χέρια μου στη μετακόμιση.

Άλλη μια Κυριακή βρεγμένη.
Μαύρη, ψηλή, ξερακιανή.
Ήρθαν τα παιδιά απ' τη Σαλονίκη. Χάρηκα όταν το'μαθα, περίμενα την Κυριακή μου, την Κυριακή μας.
Θα πηγαίναμε για φαγητό.
Δεν τηλεφώνησαν ποτέ.
Όταν τους έψαξα, έφαγα πόρτα.

Έψαξα τα κορίτσια.
Ετοιμάζονταν να φάνε.
"Νά'ρθω από'κεί;" σχεδόν κοκκίνισε η φωνή μου όταν το'πε.
"Δύσκολα μωρέ..Πού να'ρχεσαι τώρα ως εδώ.."
και το "εδώ", ήταν το Περιστέρι. Ούτε η Αλεξανδρούπολη, ούτε η Αμερική.
"Δύσκολα μωρέ.."
άκουσα αμέσως το γδούπο.

Πριν μέρες μ'αρνήθηκε μια φίλη. Για τρίτη φορά.
Το παιχνίδι γράφει πια game over.
Θρήνησα κι έκλαψα
Για τη χαμένη φιλία
Για κείνο το λόγο της που με άδειασε
Για τη δειλία της να παλέψει κι άλλο
Κι έπειτα έπαψα.
Έσκισα τη φωτογραφία μας
που
κολλημένη με μαγνητάκι στο ψυγείο
από άλλη εποχή
γελαστή και φίλη
σα να με χλεύαζε.


Μια Κυριακή όπως οι άλλες.
Ξύπνημα αργά.
Hangover.
Κατεβασμένα κινητά,
σπίτι αχούρι,
στομάχι άδειο,
μυαλό θολό.
Τις Κυριακές θέλω να γράψω ποιήματα, αλλά σαν σηκωθώ ζαλίζομαι.
Κι έτσι δε γράφω.

Τις Κυριακές χαζεύω αηδίες.
Συνταγές μαγειρικής,
χαζοσαπουνόπερες,
μπάλα,
διαφημίσεις.

Πάντα υπάρχει κάτι που θα μου δώσει αφορμή.

Θα'πρεπε να αδειάζω, να λυτρώνομαι.
Νομίζω πως με ποτίζω, όμως.

Τις Κυριακές εύχομαι να'χα αυτοκίνητο.
ή σκύλο.
ή και τα δυο.

Τις Κυριακές θέλω να ταξιδεύω.

---------------------------------------------
                                                                      Κυριακή 25 Μαρτίου 2012


Κι είχε έναν υπέρλαμπρο ήλιο
κι εμείς ξυπνήσαμε νωρίς
κι ας κοιμηθήκαμε αργά,
χαρούμενοι και φρέσκιοι
για την παρέα που μας περίμενε
κάπου στα βόρεια προάστεια
για φαγητό, κρασί, μαγειρική, παιχνίδια.


Κι έτρεχε τ'αμάξι φουριόζικο
κι η καινούργια μου κάμερα γυάλιζε στο φως
καθώς τραβούσα τις λεωφόρους
τα φανάρια
τους διαβάτες
τα παιδιά
κι έσκαγε αλύπητα στις λαμαρίνες
ο ήλιος του Μάρτη


κι είχαμε λέει παράθυρα ανοιχτά
κι είχαμε βγάλει απ'έξω τα χέρια
κι έμπαινε αέρας στα κοντομάνικά μας μέσα
κι ανατριχιάζαμε.
από χαρά, από κρύο, από ήλιο, ποιος να ξέρει.


και το cd στη διαπασών

"Τι κι αν η λύπη στο στήθος μου ξυπνά,
η ευτυχία ήσυχα στο πλάι μου κοιμάται.
Μοιάζει μ'εκείνα τα χαρούμενα παιδιά
πάνω στα ποδήλατα" *

και φούσκωσε η θάλασσα μέσα μου τόσο
και τίποτα πια δε σταματούσε τα δάκρυα που έτρεχαν πιο γρήγορα από το αμάξι.
Μια τέτοια μέρα
μια Κυριακή ηλιόλουστη
εσύ πάνω απ'τα σύννεφα
και το ποδήλατό σου, κάπου, να σκουριάζει.








* Δραμαμίνη - "Σέριφος", cd Το Σύμπαν Μέσα Μου