στο Μεγάλο Πουθενά..

Και τότε κλείνει το τηλέφωνο και μένω λειψή και σπασμένη σαν παγωτό ξυλάκι χωρίς το παγωτό.Μια μέρα ακόμη.Μια μέρα.Δεν ξέρω αν πρέπει να μετρήσω αντίτροφα ή κανονικά, δεν ξέρω καν αν πρέπει να μετρήσω, ούτε αν ''αυτό'' απλώς αρχίζει ή αναπόφυκτα τελειώνει.Δεν ξέρω τι κατάφερα.Να χάνω την επαφή μέρα με τη μέρα, να πεινάω για αγκαλιές και να χασμουριέμαι σα λιοντάρι..Και τότε θέλω να σκίσω τις αφίσες που κόλλησα στην κόκκινη κουζίνα.Και να πετάξω απ' το μπαλκόνι τη συσκευή που δε χτυπάει-ούτε τ' όνομά της να λέω δεν μπορώ πια.Κι ας μ' αγαπάς. Κι ας σ' αγαπάω κι εγώ. Πολύ.
Δε φτάνει.
Μου λείπει το φιλαράκι μου.
Μαζι με όλα τ' άλλα που είσαι και που ίσως θα 'σαι, τώρα,χάνω και αυτό.
Σε χάνω.
Κάνε κάτι.
Σε χάνω?