στο Μεγάλο Πουθενά..

Δε θέλω να κοιτάς
να προσπαθείς να μπεις εδώ μέσα
δεν θέλω
μη μου μιλάς όταν με βλέπεις
και να μαθαίνεις από μένα τίποτα
δεν θέλω
και τον κλοιό μας να σπάσεις δεν πρόκειται

πολλές φορές
μαζεύω χαλίκια
για ν'αφήνω το νερό να περνάει από μέσα
κι άλλοτε πάλι,
βάζω παντού στεγανά
μην μπει μέσα ούτε σταγόνα

άνθρωποι
στιγμές
αγκαλιές
γέλια
αποχωρισμοί
πόσο εύκολα το ζωντανό παύει να είναι
κι αν σπάσεις κι αν ουρλιάξεις
ποτέ ξανά δεν θα'ναι

μου'κοψε τα μαλλιά ενώ δεν ήθελα
μου'πε να την πληρώσω - πολλά-
κι αντί να γίνω εν κομμωτηρίω ταύρος
πλήρωσα κι έφυγα εν εξάλλω
αγριεμένη και
επικίνδυνα σιωπηλή
κι έβρεχε
μ'επιασε τότε ''γκομενίστικο κλάμα''
σαν τις χαζές που σπαέι ένα νύχι
και τα βάφουν μαύρα - όχι τα νύχια, γενικά-
και πήγα αγόρασα καπέλα
κι έφαγα γεύμα των 100 €
με φίλες
σε κυριλέ μαγαζί
κι αν το σκεφτώ λίγο ακόμα
ότι ένας φίλος πέθανε
ότι ένας άλλος χάθηκε
και μερικοί ακόμα θ'αγνοούνται εσαεί
λέω να βάλω το καπέλο χαμηλά ως τα μάτια
να μην μπορώ να δω άλλο πόνο
να γεμίσω τις τσέπες μου χαλίκια
να με κρατάει το βάρος τους στη γη
να περπατάω στη βροχή με τα δικά μου στεγανά
να μη με νοιάζει
και να μην μπαίνουν πια
στη Ζ Ω Η
Μ Ο Υ
και στα μάτια μου
σκουπίδια- γιατί τότε μόνο κλαίω.