στο Μεγάλο Πουθενά..

Θέλω να κρατηθώ μακριά μα πάντα γλιστράω σε κάτι που απλώνεται σαν νύχτα πάνω μου και με μπερδεύει. Εκεί έχει χώρο σαν μεγάλη αυλή να χωράει όλο τον κόσμο που δε βλέπω ενώ θα' θελα.
Ήταν μεγάλες οι μέρες και πέφταν απ'τις σκάλες με θόρυβο. Τις άκουγα καθώς γεννούσαν τις επόμενες, το ίδιο στεγνές και κούφιες, ένα κουκούλι που πριν καν γεννηθεί είχε γεράσει και πέθαινε. Λευκά. Ζαρωμένα. Στεγνά και άδεια- μωρά σαν χάρτινες σακούλες μιας χρήσης.
Δεν είχα σκέψη με ειρμό, προτάσεις με υποκείμενο- ρήμα- αντικείμενο, δεν είχα. Χαρτιά είχα στα χέρια μου κι όπως τα'ριχνα μου 'δειχναν τα τραγούδια που άκουγες, ούτε πολύ ψαγμένα ούτε πολύ εμπορικά και που όταν σ'ένα τραγούδι ακούω τις λέξεις ''he'' ή ''boy'' έρχεσαι αυτόματα εσύ στο μυαλό. Που βλέπαμε στο δρόμο ή στο youtube μωρά και γελούσες με τα καμώματά τους και που τ'αγαπούσες τόσο.Που πάντα μύριζες μαλακτικό κι ήσουν τόσο καθαρός. Εικόνες, εικόνες, εικόνες. Ντρεπόσουν κι έσκυβες το κεφάλι, σταύρωνες τα χερια σαν παιδάκι που το μάλωσαν. Άνοιγες την αγκαλιά σου και γινόμουν τοσοδούλα εκεί μέσα. Που μέσα σου ρέει η μουσική. Που με άφηνες να σε κοροϊδεύω και με κορόϊδευες κι εσύ.
Που με σκέπαζες και μ' έβαζες για ύπνο.










Τράπουλα που ανακάτευα κι έριχνα καθε μέρα, το ίδιο όμοια κι απαράλλαχτη με την προηγούμενη ή την επόμενη.
Κάθε μέρα ξεριζώνω φιλιά σου απ' το σώμα μου και κάθε νύχτα φυτρώνουν πάνω μου καινούργια.
Ημερολόγιο φιλιών που κάθε βράδυ μόνο αυτά ονειρεύομαι.
Η κόκκινη χοντρή ζακέτα μου, τώρα κρυώνω και τη φοράω, τότε είχαμε πάει να φάμε και μ' αγκάλιαζες τόσο πολύ.
Και με ρωτούσε ο παππούς ''τι είσαι εσύ Κατερίνα'' κι έλεγα ''αβόι'' και γελούσες όταν στο' λεγα. Και μετά ο παππούς έλεγε ''α μπρε είσαι ένα κορίτσι αλλιώτικο απ' τ' άλλα μπρε'' και μ'αγαπούσες και ένιωθα πως ήμουν αλλιώτικο απ ' τ' άλλα στ' αλήθεια.