στο Μεγάλο Πουθενά..

Το δίλημμα.

Τα μεσημέρια του καλοκαιριού που ροκανίζαμε τα χιλιόμετρα της αθάνατης ελληνικής επαρχίας με ένα άθλιο βανάκι 9 θέσεων, ανακαλύψαμε ένα ‘’παιχνίδι’’ για να μπορούμε να μένουμε ξυπνητοί και να κάνουμε παρέα στον οδηγό.
Υποθετικά πάντα, βρίσκεσαι σε μία κατάσταση απ’ όπου δεν μπορείς να ξεφύγεις, εγκλωβισμένος σε ένα ασανσέρ επί ώρα, παραδείγματος χάριν.
Εκεί υπάρχει ένα χαλασμένο ραδιόφωνο το οποίο παίζει ένα μόνο τραγούδι κατ’ εξακολούθησιν και καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής σου στο ασανσέρ. Το δίλημμα, πάντα, τίθεται, για το ποιο θα είναι αυτό το τραγούδι. Και δε μιλάμε για τραγούδια που αγαπάμε αλλά για εκείνα που δεν μπορούμε πια να ανεχτούμε επειδή έχουμε ακούσει πάνω από ένα εκατομμύριο φορές. Έχεις λοιπόν να διαλέξεις ανάμεσα στο ‘’Πάμε Χαβάη’’ και το ‘’Ποιος έχει λόγο στην αγάπη’’.
Πόσες φορές τα άκουσες φέτος; Ε λοιπόν θα τα ξανακούσεις, δε γίνεται αλλιώς. Εγκλωβισμένος στο ασανσέρ. Από τα ηχεία ακούγεται να παίζει στο repeat επί 2 ώρες ασταμάτητα ένα από τα δύο τραγούδια. Διάλεξε ποιο θα είναι το μαρτύριό σου. Ασταμάτητα. ‘’..Θωμά είσαι σπίτιιι…; ‘’ .. ‘’Ποιος έχει λόγοοο στην αγάάάπη, να με βγάάάλει απ’τα δεσμά τηςςς..’’ και πάει λέγοντας. Να σου ζαλίζει τ’αυτιά. Και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα ώσπου να σε απεγκλωβίσουν. Πλιάτσικας ή Πρωτοψάλτη. Ο Θωμάς ή ο ‘’λαβ ιζ δι όνλι σολούσιον’’. Α μπε μπα μπλομ μπλιμ μπλομ.
Με αυτό το παιχνίδι διανύσαμε χιλιόμετρα και χιλιόμετρα και γελάσαμε με την ψυχή μας, διότι δεν έχεις ιδέα πού μπορεί να φτάσει το μυαλό του άλλου, ποια κομμάτια ξεχασμένα από το Θεό ή τραγούδια χιλιοπαιγμένα, θα ξεθάψει και θα σου προτείνει για να διαλέξεις.



Τι μουσική ακούς.

Από τις βασικές- ερωτήσεις-που-κάνεις-σε-μία-πρώτη-γνωριμία-ώσπου-να-σπάσει-ο-πάγος-και-να-βρεις-σημείο-επαφής. Οι απαντήσεις πολλές και ποικίλες, ανάλογα ποιον έχεις απέναντί σου. ‘’Λίγο απ’ όλα’’ ,ο τύπος που θέλει να πάει με τα νερά σου ευελπιστώντας να σε κερδίσει, ‘’Ανάλογα τη διάθεση’’ ,η κοπελίτσα δίχως (!) διάθεση για πολλά πολλά, ‘’Τα πάντα εκτός από ποντιακά και χέβι μέταλ’’ , ο ταξιτζής που εννοεί λαϊκά αλλά δεν το δηλώνει ευθαρσώς, ‘’Έντεχνο, ροκ και σάουντρακς’’ , η κουρασμένη από τη ζωή σαραντάρα που ακούει μόνο Μελωδία και στα μεγάλα κέφια λίγο Δίεση, αυτά και άλλα πολλά. Ανάλογα με το συνομιλητή και οι απαντήσεις.
Τους τελευταίους μήνες ο γείτονας του διπλανού διαμερίσματος περνάει μια κρίση προσωπικότητας. Έχει αγοράσει ηχεία και το έχουν μάθει όλα τα Άνω και τα Κάτω Πετράλωνα. Κάθε μέρα αλλάζει γούστα. Σήμερα θ’ακούει ΑΒΒΑ, όλη τη δισκογραφία (!), χτες άκουγε Βlack Sabbath, προχθές είχε βάλει ένα φανταστικό ορχηστρικό που μου θύμιζε δάση και νεράιδες. Αύριο θα βάλει Κηλαηδόνη, ή μπορεί και καμιά όπερα, τώρα που το καλοσκέφτομαι. Όλα αυτά στη διαπασών. Μην τύχει και μας ξεφύγει ένα ντεσιμπέλ παρακάτω. Στο σπίτι μου από την ώρα που θα γυρίσω απ’ τη δουλειά και έως ότου νυχτώσει για τα καλά, οι τοίχοι μου τρέμουν και τα τζάμια μου τρίζουν. Ζω κάθε απόγευμα κι έναν μικρό σεισμό. Διαρκείας.

Τα άστρα, λοιπόν, δεν ευνοούν τους ταύρους για νέες γνωριμίες. Σε ερωτήσεις τύπου ‘’τι μουσική ακούς’’ αναπόφευκτα θα απαντήσω ..‘’ ό,τι ακούει ο δίπλα’’. Κι άντε μετά να καταλάβεις.




Think green.


Το σύνθημα που μας ενώνει. Αρχικός στόχος ήταν να ευαισθητοποιηθεί ο λαός μέσω των οικολογικών μηνυμάτων που θα προβάλλονταν από τις οθόνες ‘’πλάσμα’’ που εγκαταστάθηκαν σε κάθε αποβάθρα του ΗΣΑΠ και του μετρό. Κάθε στιγμή της ημέρας και χωρίς καθόλου σταματημό τριβελίζει τ’αυτιά μου/μας μία και μόνο (απαίσια) μελωδία. Oικολογικός οργασμός κακογουστιάς.
Και ρωτώ: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Μένω ακριβώς πάνω από το σταθμό του ΗΣΑΠ . Φυσικά και ακούγεται ολοκάθαρα κάθε στίχος και κάθε νότα. Και φυσικά το τραγούδι παίζει ΠΑΝΤΑ. Έλεος, όχι άλλο..! Ανοίγω το ραδιόφωνο. Το ακούω. Τα νεύρα μου. Κατεβάζω τέρμα το παντζούρι. Το ακούω ακόμη. Ωτοασπίδες. Θα σωθώ επιτέλους - ‘’..όσο πιο πολύ το γκάζι σουυ πατάάς, πολύτιμη ενέέέέργεια σκορπάάάς..’’ θεέ μου αρχίζω να καταρρέω, θα κατέβω να κάνω παρατήρηση. ‘’Συγγνώμη , αλλά ξέρετε, μένουμε άνθρωποι τριγύρω και είναι πολύ ενοχλητικό που ακούγεται τόσο πολύ το τραγουδάκι, μήπως θα μπορούσατε- ‘’Κοπέλα μου έτσι μας είπαν έτσι κάνουμε τι θες να κάνω δηλαδή να με απολύσουν;’’ ο βαριεστημένος υπάλληλος στον γκισέ των εισιτηρίων έτοιμος να με δείρει με το βλέμμα και μόνο. Τζίφος, δε θα ηρεμήσουμε ποτέ δηλαδή. Μέχρι τις 12 που κλείνει ο σταθμός. Θ’αρχίσω να ουρλιάζω. Δεν παλεύεται. Μ’αυτόν τον τρόπο δηλαδή ευαισθητοποιείται ο κόσμος? Εμένα προσωπικά το μόνο που μου προκαλεί είναι νννννννννννννεύρρρρρρρρρρρρρρρρρα. ΚΡΙΣΗ. Ανακύκλωση έκανα ούτως ή άλλως και τα μέσα μεταφοράς τα χρησιμοποιώ αποκλειστικά. Σε τι χρησιμεύει το ρημάδι το τραγούδι??? Ηχορρύπανση, πεταμένα λεφτά στις τηλεοράσεις ‘’πλάσμα’’- λεφτά που πληρώσαμε εμείς οι φορολογούμενοι!- και τα νεύρα κουρέλι.
Σταματήστε το σας παρακαλώ, δε θα ξαναπαίξω ποτέ πια το ‘’δίλημμα’’ το υπόσχομαι.

Βιάστηκα να κάνω παρατήρηση στον διπλανό. Τώρα κιόλας πάω να του πω να το δυναμώσει και πάω να κλειστώ για δύο ώρες στο ασανσέρ. Μια χαρά ακούω ό,τι ακούει κι ο δίπλα.