στο Μεγάλο Πουθενά..

έχω μια ώρα στη διάθεσή μου προτού μπουκάρουν οι άλλοι στο γραφείο.
έχω μια μέρα πριν την πιθανή καταστροφή του κόσμου εξαιτίας του cern experiment στη Γενεύη.
κι έχω μια ολόκληρη ζωή να φάω τα μούτρα μου ή να απολαύσω αυτό που συμβαίνει.
πόσο χρόνο έχω όμως μαζί σου?

μέρες τώρα έχει σκαλώσει ένα άχρηστο σκοτάδι στο λαιμό μου. τις νύχτες γίνεται βάραθρο και με καταπίνει. εκεί κάτω δε φτάνει ούτε αέρας ούτε φως μόνο βαρύς καπνός που κάθεται στα τοιχώματα και τα ντύνει με λάσπη. κι αναρωτιέμαι, αν πέσει από 'κεί το σκοτάδι μου, θα διαγράψει τροχιά πάνω στα τετραγωνικά εκατοστά δέρματός μου ή απλώς θα χαράξει κατά μήκος το σώμα μου
ο χάρτης με την πορεία του πόσο ορατός θα είναι και από ποιον
κι αν δεν είναι δρόμος αλλά αυλάκι πόσα φιλιά θέλει ανάμεσά του το κενό για να πάψει

μετρίασα τις ποσότητες φαγητού, οι ώρες του ύπνου μου άγγιξαν τις ελάχιστες. γαντζώθηκα από λέξεις. τράφηκα από ανάσες. η μία δίπλα στην άλλη οι σιωπές, τιμωρία, γέμισε το δωμάτιο με κόσμο. διώχ'τες. όταν μιλάμε οι δυο μας δεν μπορώ να μπαίνουν ανάμεσά μας.

μίλα
μίλησέ μου
δε μ'αγαπάς
θα το ξεχάσω
μίλησέ μου μονάχα
είμ 'εδώ

αγκάλιασέ με, κρυώνω και φοβάμαι

τόσα βράδια με τον πόνο σε διαστολή, το ταβάνι κάθε τόσο μεγάλωνε. δε θα βγεις από 'δω, δε θα βγεις, είναι ψηλά το παράθυρο, φτάνεις?
αν μπορούσα να το'χω ελέγξει θα'δενα ένα ένα τα φιλιά που δεν δώσαμε και θα'χα κρεμαστεί από το ταβάνι. τότε θα το'φτανα.
αλλά δεν ήθελα να 'χω πεθάνει όταν εσύ ξαναγύριζες

κοίτα με
έτσι όπως με κοιτάς μ'αυτά τα μάτια ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει