στο Μεγάλο Πουθενά..

Πόσα και πόσα post δεν έχω κάνει για το συγκεκριμένο θέμα..Πόσα κειμενάκια δεν έχω αφήσει στο συρτάρι μου, πόσες δύσκολες ώρες με τυράννησαν οι ίδιες σκέψεις,τα ίδια σκληρά και πληγωμένα αισθήματα, η αίσθηση της εκδίκησης, του θυμού, ο πόνος της σιωπής, το γιατί μιας απάντησης που χάθηκε στα μισά της διαδρομής..
Περνούσε ο καιρός και νόμιζα πως μέσα μου καταλάγιαζα-τυχαίνει και βαδίζεις στα ίδια μέρη όπως τότε, δεν είναι δυνατόν να μη θυμηθείς το πριν και το μετά. Σιγά σιγά έμαθα να υφαίνω ένα προστατευτικό πλέγμα γύρω μου:όποτε έβλεπα κάτι οικείο και πρώην αγαπημένο, το έκαιγα πριν προλάβω να καώ εγώ. Προλάβαινα, όμως να σωθώ? Γιατί νομίζω πως έγινα στάχτη πριν καιρό?
Στα τείχη μου κλεισμένη και χωρίς την πλεξούδα της Ραπουνζέλ δεν περίμενα και δεν ήθελα κανέναν να με σώσει. Και ξαφνικά χτυπάει το τηλεφωνο.Και μια γνώριμη φωνή.
Φτηνές προφάσεις, χαζές ερωτήσεις, δεν ήθελα να απαντήσω σε τίποτα, δεν ήθελα να ζήσω άλλη μια καταστροφή.
Η μνήμη τελικά δεν καταστράφηκε, ξανά στην οθόνη του μυαλού μου εισέβαλαν ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος. Η οργή όμως, που επίσης δεν πέθανε, μου φίμωσε το στόμα, έκανε τα δόντια μου να σφίξουν, ο πόνος επέστρεψε πολλαπλασιασμένος. Κάθαρμα. Με τι θράσος τολμάς και τηλεφωνείς ξανά, ήθελα να του πω, με τι κότσια, χωρίς ίχνος ντροπής και αιδούς. Δε μίλησα, δεν είπα τίποτα. Λέξεις χλιαρές, προτάσεις με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο. Προσδιορισμοί δεν υπήρχαν, θα ήταν σίγουρα ''επιθετικοί'' (με την έννοια της επίθεσης, όμως). Προτίμησα τη σιωπή. Λόγια φτηνά που η πρόθεση σκίζεται.
Κοιμήθηκα βαριά. Άμυνα, το λέω εγώ. Δε θέλω να σκέφτομαι. Να μη θυμάμαι. Να μη θυμώνω. Μου κάνει κακό. Με τάραξε.
Συθέμελα.