στο Μεγάλο Πουθενά..

..Και να που τα τραγούδια σώπασαν κι οι ήχοι της θάλασσας αποτελούν πλέον ανάμνηση.
Δεκαπέντε μέρες μακριά από το ''κλεινόν άστυ'',(στη νεοελληνική μεταφράζεται ως ''δοξασμένη πόλη'' αλλά νομίζω πως το ''πόλη που σε κάνει να κλείνεσαι στον εαυτό σου'' τής ταιριάζει πιο πολύ..), δεκαπέντε μέρες μακριά από τον πολιτισμό, από τα άγχη που μας πνίγουν το λαιμό, από τη μοναξιά πνίγει τους λυγμούς της, μακριά από τη ζέστη που μας πνίγει γενικώς και αορίστως αλλά με πολύ συγκεκριμένο και αφοπλιστικό τρόπο.
Πήρα, που λέτε, τα βουνά και τα όρη. Αέρας καθαρός και ουρανός μπλε και ιριδίζων, οργιώδης βλάστηση και γαλαζοπράσινα ποτάμια, τζιτζίκια, πουλιά και χώμα, ήχοι, μυρωδιές, ανάσες, αγκαλιές. Και φίλοι. Και μουσικές. Και γέλια. Και πειράγματα. Και όλα. Και τίποτα.
Κι έπειτα κρυστάλλινη απόδραση με όλα τα μπαγκάζια μας στα καθάρια νερά του Πόρτο Βαλίτσα,(μα δίνουν κάτι ονόματα στις παραλίες ρε παιδί μου..ακόμα δεν πήγες και τ'όνομα μόνο σε παραπέμπει στην επιστροφή..!), με γέλια και ξεφωνητά, με ήσυχες στιγμές ρέμβης στα βράχια και τη γλυκιά ζαλάδα του ήλιου σε συνδυασμό με τις μαργαρίτες, τις μπύρες και όλα τα συναφή τιπ του καλοκαιριού. Τα βράδια κυλούσαν κελλαρυστά και γάργαρα, όπως ήταν τα γέλια μας, στις διπλές κουκέτες που μύριζαν πεύκο και αλμύρα.
Καμία έγνοια, κανένας φόβος, κανένας καυγάς. Όλες οι μέρες μου, σελίδες βιβλίου, ένα φρρρρ και το ξεφύλλισες. Όσο αργά κι αν τις γυρνούσα, μου τις έπαιρνε ο αέρας. Τέλειωσε το βιβλίο και εξακολουθούν να μου λείπουν οι ήρωές του. Δεν είχα τσακίσει καμιά σελίδα,πουθενά, μόνοι μου μάρτυρες και σιωπηλοί σελιδοδείκτες οι φωτογραφίες που τράβηξα. Τοπία και χαμόγελα κλεισμένα όλα σε δυο κάρτες ψηφιακής μνήμης.
Επιστροφή, λοιπόν, στα δύσκολα.Στα καθημερινά. Σε όσα υπομένουμε και αντέχουμε μέχρι τις επόμενες διακοπές. Όλη μας η ζωή που τη μετράμε σε καλοκαίρια.
Ήθελα να περάσω τις φωτογραφίες στο πισι, ήθελα να απαντήσω στα μέηλ φίλων που μου έλειψαν, ήθελα να βουτήξω στο μπλογκ μου και να ξεχαστώ να βγω ώσπου να μελανιάσω.Έρχομαι στο γραφείο και ανακαλύπτω πως έχει καεί ο σκληρός μου.Πάνε τα σχέδια που έκανα για διείσδυση στον εικονικό μου κόσμο, πάνε μαζί κι όλα όσα έφτιαχνα επί ένα χρόνο και κάτι. Τι θα σωθεί και τι θα χάσω, ουδείς γνωρίζει. Σε δανεικό πισι σερφάρω μπας και νιώσω να φεύγει το αίσθημα του πνιγμού που με κυριεύει από χτες. Η δική μου σανίδα βούλιαξε στην καμμένη μου θάλασσα, ο δικός μου ορίζοντας κλείστηκε σε μερικά μεγκαμπάιτ μνήμης.