στο Μεγάλο Πουθενά..

Έχουν περάσει 10 χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ. 

Τον Απρίλιο 2012 έφυγα από την Αθήνα όπου ζούσα για 8 χρόνια. Άντεξα κι έζησα μερικούς μήνες μετά τον φρικτό θάνατο ενός φίλου, γεγονός που με διέλυσε. Κι έπειτα πήρα τη γενναία απόφαση να γυρίσω στο πατρικό. Επέστεψα στη γενέτειρά μου τη Βέροια, μια δύσκολη απόφαση, όπου βίωσα έναν άσχημο χωρισμό και τον ξεριζωμό από όσα όσα θεωρούσα δεδομένα στη μέχρι τότε ζωή μου. Το αγόρι που αγαπούσα κι εμπιστευόμουν δεν ήταν αυτός που νόμιζα, ο φίλος μας που σκοτώθηκε ήταν κι αυτός θύμα μιας πλεκτάνης που είχε στήσει όλη η ως τότε "παρέα μου", όλα αποδείχτηκαν κενά, σάπια και μάταια κι εμένα μου είχε κοπεί η αναπνοή, είχα χάσει κάθε όρεξη για ζωή, ήμουν σακατεμένη κι ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε. Δεν είχα κανέναν να τα πω.  Ο κόσμος μου όλος είχε γκρεμιστεί, ήμουν σε μια ξένη πόλη -κι ας είχα γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί-, είχα χωρίσει άσχημα, είχα χάσει τον κολλητό μου που σκοτώθηκε βγάζοντας φωτογραφίες, είχα για το λόγο αυτό σταματήσει να βγάζω κι εγώ φωτογραφίες. Eίχα ξεκόψει από την τότε παρέα που το έπαιζαν αθώοι κι αγαπημένοι κι από πίσω είχαν κάνει τα τέρατα, δεν είχα δουλειά, δεν είχα σπίτι δικό μου, δεν είχα φίλους, ήμουν χαμένη. 

Το καλοκαίρι του 2012 πήγα στη Σουηδία ταξίδι για να συνέλθω. Έκατσα 1 μήνα. Όταν επέστρεψα πάλι στη Βέροια, είπα "εγώ θα πάω να ζήσω εκεί" και δεν είχα κανένα πλάνο για το μέλλον μου στην Ελλάδα. Η ζωή τα φέρνει έτσι όμως και έτυχε και τα έφτιαξα με ένα αγόρι. "Μόνο για το καλοκαίρι", είπα μέσα μου, ένα καλοκαίρι που ήδη έφτανε στο τέλος του. 

Το φθινόπωρο του 2013 ξαναταξίδεψα στη Σουηδία, για 1 βδομάδα, με εισιτήριο επιστροφής. Έμεινα εκεί 4 χρόνια. 

Μέσα σε αυτό το διάστημα δοκιμάστηκα σε άπειρες δουλειές, που ούτε καν φανταζόμουν, κυρίως χειρωνακτικές και όλες σε μια γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μου, σε μια κουλτούρα παντελώς ανοικεία. 

Μπούχτισα από μετακομίσεις και συγκατοικήσεις ή γειτινιάσεις με κάθε καρυδιάς καρύδι, γνώρισα λαούς κι έθιμα από την άλλη άκρη της γης, επιβίωσα σε πολικές θερμοκρασίες και κοιμήθηκα σε νύχτες που δε νύχτωναν. Φόρεσα τα περισσότερα ρούχα που έχω φορέσει ποτέ, το ένα πάνω από το άλλο, ταξίδευα μισή και μία ώρα μέσα στα χιόνια και το σκοτάδι για να πάω στη δουλειά μου νύχτα και να γυρίσω πάλι νύχτα. 

Έζησα περιπέτειες που με καθόρισαν και μου άλλαξαν τη ζωή και τον τρόπο σκέψης. Ερωτεύτηκα τη σκανδιναβική φύση με τα δάση και τα πουλιά της, τα ελαφάκια και τους ταράνδους κάτω από το παράθυρό μου και το συγκλονιστικό βόρειο σέλας πάνω από τα κεφάλια μας. Έμαθα την ταπεινότητα και την αδιάκοπη προσπάθεια, έγινα εφευρετική και γνώρισα τον -τότε- εαυτό μου εις βάθος. 

Έκανα την καθαρίστρια αλλά και την κρεπατζού σε καντίνα, δούλεψα στις πωλήσεις σε mall και σε συνεργείο καθαρισμού σε τεράστια κτήρια και οικοδομές, έκανα τη διασκάλα σε παιδικό σταθμό και τη φωτογράφο σε events. 

Εισήχθην στο οικοσύστημα των startups και της επιχειρηματικότητας και κάπου εκεί και κάπως έτσι, για πρώτη, ίσως, φορά στη ζωή μου, ένιωσα να εκτιμώνται τα ταλέντα μου και να αντιμετωπίζομαι αξιοκρατικά. Και να πιστεύω ότι μπορώ να καταφέρω περισσότερα από όσα νομίζω κι από όσα με περιορίζουν. Και δώστου να οργανώνω events και να φτιάχνω designs και lettering και να με χρίζουν art director χωρίς να έχω ούτε μια τόση δα εμπειρία ή εκπαίδευση από Καλών Τεχνών. Είχα όμως εμπειρία, είχα ταλέντο κι αισθητική και μια ποιότητα που ήξεραν να τη διακρίνουν οι "ξένοι".

Έκανα φίλους και σχέσεις ζωής. Από όλα τα μέρη της γης. 

Και το καλοκαίρι του 2017 κατέβηκα στην Ελλάδα για διακοπές κι έκτοτε δεν ξαναγύρισα πάνω. Τα πράγματά μου ήρθαν με νταλίκα ενάμιση χρόνο αργότερα. 

(to be continued..)