στο Μεγάλο Πουθενά..

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ ΙΙΙ.

Σεπτέμβρης.
Πέρασε γρήγορα ο καιρός.
Εδώ δεν έχουμε ρολόγια.
Κρατάμε ημερολόγια.

Μπαρκάραμε πάλι. Δε ρώτησα καν προς τα πού πηγαίνουμε. Δεν έχει κανένα νόημα.

Αποφάσισα να ξυρίσω το κεφάλι μου.
Είναι ακόμη τα δόντια μου στην ίδια κατάσταση και όποτε βιώνω κάτι έντονα "δαγκώνω" τα χείλια μου- ξεχνάω, βλέπεις ότι δεν μπορώ πια να το κάνω αυτό- κι έπειτα μου κρατάει για λίγη ώρα η μεταλλική γεύση του αίματος.
Δεν κλείνουν οι πληγές, το'πε κι ο γιατρός, θα πάρει καιρό.

 Εκείνη τη φορά που'χε φύγει το κορίτσι τα πράγματα ήταν λίγο πιο εύκολα για μένα.
 Τρόπος του λέγειν, πιο εύκολα. 
Απλά χρειάστηκε μόνο μερικές μέρες για να επανέρθουν τα χείλη μου στα κανονικά τους.
 Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως δε με ξεσήκωναν τα δαγκωτά της φιλιά.
 Κι ας γκρίνιαζα συνέχεια για τα "καημένα τα χειλάκια μου που όλο τα ματώνεις".
Κατά βάθος μου άρεσε.  Ένιωθα ότι είναι μεγάλη τιμή για μένα, να υπάρχει ένα πλάσμα σαν αυτό,
τόσο εύθραυστο και τόσο τρυφερό,
αδάμαστο  και αναμφίβολα ελεύθερο
 που με τη θέλησή του επέλεξε εμένα για "δεσμώτη" του.
Που ήθελε να με φιλάει να με φιλάει να με φιλάει
 και να με κατασπαράζει με κάθε του ανάσα και βλέμμα.

Δεν ξέρω.
Τάχα με τα χρόνια αποκτάς εμπειρία και κάνεις λιγότερα λάθη.
 Ποιος το λέει;
Κάθε μέρα για μένα ήταν μια καινούργια κρεμάλα.
Δεν έβρισκα ποτέ τα γραμματάκια στις παυλίτσες
κι όλο η αγχόνη με υποδεχόταν σαν αγκαλιά.

Γι'αυτό σου λέω.
 Θα το ξυρίσω το κεφάλι μου.
Άφησα και μουστάκι,
 δεν ξέρω,
μπορεί να μη βλέπουν έτσι οι άλλοι τι έχει πάθει το στόμα μου,
 μπορεί κι εγώ
 να μη χαϊδεύω κάθε πρωί και κάθε βράδυ
 εκείνο το σημείο που της άρεσε να μου αφήνει ματωμένο.
 Και μετά να γελάει προκλητικά και ανέμελα , "έτσι, για να με σκέφτεσαι", μου'λεγε το παλιοκόριτσο
 κι έφευγε χοροπηδώντας. Λες και χρειαζόμουν κάτι για να τη θυμάμαι.
 Σάμπως έφευγε και ποτέ από τη σκέψη μου;

Αλλά τώρα τι μ'έπιασε πάλι και τα σκέφτομαι αυτά, ο χρόνος πίσω δε γυρνάει.
 Τρώω 2 μέρες τώρα το ίδιο φαϊ. Ούτε που καταλαβαίνω τι.
 Έτσι μόνο μασάω μηχανικά, καταπίνω, παίρνω τα χάπια μου, πίνω νερο, αυτά.
Δεν μου επιτρέπεται να καπνίσω.
 Δεν μπορώ ούτε να πιω.
 Να δω τι σκατά θα κάνω.
 Ο πόνος είναι πολύ οξύς,
μαχαιριά νιώθω ότι έφαγα.

 Σχεδιάζαμε καιρό αυτήν την εποχή να την περνούσαμε ο ένας μέσα στον άλλο.

 Και δεν μπορώ ν'αντέξω σήμερα έτσι μόνος,

άδειος

και βουβός,

 την πρώτη βροχή του χειμώνα.
  




η πρώτη βροχή.
λέγαμε πως δε θα ερχόταν ποτέ.
πως δεν θα μπορούσε να χαλάσει το καλοκαίρι μας.
πως αν συνέβαινε
εμείς θα ήμασταν πίσω από ένα νοτισμένο παράθυρο με τις κουρτίνες ανοιχτές,
 θα βλέπαμε τις σταγόνες  στο τζάμι και τον άνεμο να λυσσομανάει

και θα κάναμε έρωτα.

πάντα η βροχή με κάνει να σκέφτομαι τέτοια.
 και να θέλω να τα ζήσω.

 μαζι

 σου.

συννέφιασε σήμερα, έπεσε κι η θερμοκρασία.
κι έπιασε μπόρα, εκεί, προς το απόγευμα. την ώρα που εμείς συναντιόμασταν και σταμάταγε ο χρόνος.

αστράφτει ο ορίζοντας κι αφήνει πίσω του μια μωβ λάμψη στον ουρανό.
μια ξαφνική ριπή του ανέμου έκανε τα φύλλα στα λιγοστά δέντρα να χορέψουν πάνω από τις στέγες
 μια τζαμένια επιφάνεια έσπασε με κρότο αναστατώνοντας τη γειτονιά.

πρώτη βροχή και πρόλαβαν ήδη να πλημμυρίσουν οι δρόμοι.

θες να περάσεις απέναντι κι όμως πρέπει να διασχίσεις έναν χείμαρρο με βρωμόνερα.

 αυτοκίνητα με αναμμένα φώτα σκίζουν το γυαλιστερό οδόστρωμα σαν ψαλίδι σε γιορτινή σατέν κορδέλα.

φυσάει ακόμα.

μάζεψα τις τέντες.
αστράφτει.

πρώτη βροχή και πρόλαβαν ήδη να πλημμυρίσουν τα μάτια μου.

θες να περάσεις απέναντι και να ξεχάσεις κι όμως πρέπει
να διασχίσεις έναν χείμαρρο γεμάτο στιγμές που σου'κοψαν την ανάσα.

αυτοκίνητα με αναμμένα φώτα σκίζουν το γυαλιστερό οδόστρωμα
 σαν ψαλίδι σε κορδέλα που τυλίγει σε συσκευασία δώρου όλο τον πόνο

 κι όλα σ' εσένα οδηγούν, όλα από 'σένα με παίρνουν μακριά.



μια αλλαγή στον καιρό που δηλώνει την καινούργια εποχή.

ίσως αυτή η ξαφνική νεροποντή
σήμανε και το δικό μας

τέλος.




- too afraid to love you -