στο Μεγάλο Πουθενά..

εμβρυα ακομη οταν ηταν, κανεις δεν ηξερε πως ειναι δυο κι οχι ενα. στο νησι δεν ειχαν υπερηχο. ακομη. χαϊδευε η μαμα την κοιλια κι ονειρευοταν ποτε ενα σκανταλιαρικο αγορακι με ματωμενα γονατα και ποτε ενα χαριτωμενο κοριτσακι με κοτσιδακια, φιογκους και κοκαλακια. οταν την επιασαν οι πονοι στους 8 μηνες τρομοκρατηθηκε. στο νοσοκομειο την καθησυχασαν. ζοριστηκε, πονεσε, ιδρωσε, ουρλιαξε, γεννησε. οταν οι γιατροι της ειπαν οτι ερχεται και δευτερο κοντεψε να της ερθει κολπος.


στις φωτογραφιες φορουσαν παντα τα ιδια ρουχα και ειχαν την ιδια ξαφνιασμενη και χαρουμενη εκφραση, ποτε πασαλειμμενοι με σοκολατες και ποτε χτυπωντας παλαμακια απο τη χαρα τους. τα μαλλια τους, δαχτυλιδια, μπουκλες ατιθασες, οι κινησεις τους, οι εκφρασεις τους, ιδιες.


στην ταξη υπηρχαν αλλα 4 ζευγαρια διδυμων. ο μπαμπας ηταν δασκαλος αλλα ποτε δεν τους ξεχωριζε απο τα αλλα διδυμα, ουτε απο τα αλλα παιδακια. τις μερες που ειχε καλο καιρο οταν τελειναν το σχολειο πηγαιναν στη γιαγια στο χωριο. ψαρευαν, λασπωνονταν, επαιζαν κυνηγητο.


με την πρωτη εφηβεια αρχισαν να διαφοροποιουνται. ο ενας πιο κλειστος, πιο ντροπαλος, πιο ''σοβαρος'', ο αλλος εξωστρεφης και λιγο πιο επιπολαιος. κουρεψαν και τα μαλλια τους διαφορετικα, τους αρεσαν διαφορετικες -ευτυχως-γυναικες , εκαναν μηχανογραφικο και περασαν σε διαφορετικες πολεις. ο ενας βορεια ο αλλος στον θεσσαλικο καμπο.


συχνα συναντιοντουσαν τα δυο αδερφια, ποτε πηγαινε ο ενας στη λαρισα ποτε ανεβαινε ο αλλος προς τα πανω. αυτες οι συνευρεσεις ηταν παντα σαν γιορτες. δικες μας. η οικογενεια ηταν ο,τι πιο σημαντικο, μαζι με την εκκλησια.
ακολουθησαν διαφορετικους επαγγελματικους δρομους, ο ενας γυρισε στο νησι, ο αλλος μετοικησε σ'αλλο. ο πρωτος παλευε να παρει το πτυχιο του, εδινε εξετασεις στο λιμενικο, επαιρνε αστερια στις καταδυσεις, παλευε να καταφερει κατι σπουδαιο. αφοτου χωρισαμε δεν μαθαινα και πολλα για τις κατακτησεις του, ωστοσο ξερω οτι ηταν με καποια. ο δευτερος χορτασε απο γυναικες και τρελες και βρηκε λιμανι στην αγκαλια της καλης του, ανοιξαν ενα μαγαζι μαζι και ζουσαν ευτυχισμενοι.

-------------------------------------------------------------------------------------------


ενα βραδυ του καλοκαιριου χτυπησε το τηλεφωνο. ενα αμαξι στραπατσαρισμενο απο μετωπικη συγκρουση. η μαμα ουρλιαξε και σωριαστηκε κατω μην μπορωντας να το πιστεψει, να το δεχτει, να το αντεξει. ο μπαμπας παγωσε για μια στιγμη κι επειτα εβαλε μπρος το αμαξι και πηγε τρεχοντας ως εκει. ενα αγορι, ενα κοριτσι. το κοριτσι εξεπνευσε μετα απο μια βδομαδα στην εντατικη. το αγορι δεν καταλαβε τιποτα. ακαριαια. ετσι οπως μονο το κακο ξερει να χτυπαει.

ο δευτερος αδερφος αφησε το μαγαζι και ξαναγυρισε στο νησι. ηταν πολυ δεμενα τ'αδερφια και δεν μπορουσε να τον αφησει μονο του, να κρυωνει κατω απο το χωμα.

μια μερα σαν κι αυτην, που η ανοιξη φοραγε Μαρτη στον καρπο και μαζευε λουλουδια, μια μερα σαν κι αυτην ενα σπιτι δεχοταν γλαστρες, μπαλονια και λουλουδια εις διπλουν, για τα διδυμα γεννητουρια.
μια μερα σαν κι αυτην για 26 χρονια εκαναν παρτυ στην παραλια, στα μπουζουκια, στο δρομο και χορταιναν ευχες και δωρα.
τωρα η μαμα παιρνει μονο τον εναν τηλεφωνο. τωρα ο μπαμπας χαριζει μονο στον εναν μηχανακι, αυτοκινητο, σπιτι.
μια μερα σαν κι αυτην θελω να παρω τον αδερφο του τηλεφωνο για να του πω ''χρονια πολλα'' ενω το αλλο μισο ειναι στον ουρανο και νιωθω μονο πονο. και τα λουλουδια που η ανοιξη μαζευε και στο χερι φοραγε Μαρτη , μια μερα σαν κι αυτην, θα καταληξουν σ'ενα κρεβατι απο μαρμαρο και σκαλιστους αγγελους.

ο,τι κι αν πω δε σε ξεχνω.
να εισαι καλα εκει πανω και να μας προσεχεις.