στο Μεγάλο Πουθενά..

χτες έπεσα από πολύ νωρίς για ύπνο. σήμερα σηκώθηκα χορτάτη στις 8. χτύπησε κατα λάθος το ξυπνητήρι και με τρόμαξε, ειδάλλως θα χουζούρευα κι άλλο. έξω ο καιρός αμφιταλαντευόταν μεταξύ μουντίλας και φωτός. τα καλοριφέρ δεν μας τα έχουν ανάψει καθόλου φέτος κι ας κοντεύουν χριστούγεννα. φόρεσα μια ζακέτα και πήγα στην κουζίνα. καθάρισα δυο μικρές πατάτες κι έβαλα το τηγάνι με λάδι στο μάτι, να κάψει. ταυτόχρονα ετοίμασα και την καφετιέρα για τον περίφημο γαλλικό καφέ που αγαπώ. άλλαξα φίλτρο, έβαλα νερό, καφέ σε σκόνη, πάτησα το ΟΝ. έριξα στο τηγάνι μια λωρίδα μπέικον και μοσχομύρισε ο τόπος.και μετά 2 αυγά.μάτια.όταν ήταν έτοιμα τα έβαλα στο πιάτο όλα μαζί και τα πασπάλισα με φρεσκοτριμμένο πιπέρι, έριξα κι αλάτι χοντρό, έκοψα 2 φέτες χωριάτικο ψωμί. γέμισα μια μεγάλη κούπα με καφέ γάλα και ζάχαρη και βρέθηκα στη χώρα της ευδαιμονίας.
ακούω στο ράδιο φρανκ σινάτρα -νιου γορκ και το βαλς της αμελί. μμμ..
ο καιρός το'χε γυρίσει σε βροχή.


όταν ήμουν στην καστοριά τα περισσότερα πρωινά μας ήταν τέτοια, μουντά, βροχερά και κρύα, από κείνα που δε θες ν'αφήσεις το κρεβάτι σου για κανέναν λόγο στον κόσμο. όταν δεν είχαμε σχολή έφτιαχνα τέτοια πρωινά, βασιλικά, με ενισχυμένα τοστ με διπλά υλικά, μαρμελάδες, καφέδες με γεύση φουντούκι, μπουγάτσες ζεστές. τα δύο πρώτα χρόνια ζούσα στον κόσμο του έρωτα και δεν έπαιρνα χαμπάρι τι συνέβαινε γύρω μου.ήμασταν εμείς και όλοι άλλοι.είχαμε το σπίτι μας, το μηχανάκι μας. τις εκδρομές μας.κάποια στιγμή μας τη βίδωσε και ανταλλάξαμε κρυφά ασημένιες βέρες με τ'αρχικά μας επάνω.παιδιά ήμασταν, λειτουργούσαμε τελείως αθόρμητα και χωρίς δεύτερες σκέψεις.το'χα ξεχάσει το σκηνικό με τα δαχτυλίδια, τυχαία κάτι μου το θύμισε.σ' όποιον το'χω πει μου λεει πως αυτό ήταν μυστικός αρραβώνας.

τα επόμενα δύο χρόνια της παραμονής μου εκεί το σκηνικό άλλαξε. έγινα εσωστρεφής και μονόχνωτη, έμαθα μόνη μου κιθάρα και δοκίμαζα διαφορετικά ντεκόρ στο σπίτι.έπαιρνα τη φυσαρμόνικα και πήγαινα στην προβλήτα στη βόρεια παραλία μαζί με ένα μπουκάλι κρασί και καθόμουν για ώρες. ξεχνιόμουν. έβαψα το σπίτι. έκανα έναν βυθό με ψάρια, χταπόδια, μέδουσες.κάποιους τοίχους ριγέ. έφτιαξα δικά μου έπιπλα και φωτιστικά.έπαιζα αρμόνιο.έφτιαχνα πρωινά βαρβάτα και ενίοτε χάζευα τα πρωινάδικα. γράφτηκα σε θεατρική ομάδα.γνώρισα τον πιο καλό και αγαπημένο μου φίλο.και βγήκα απ' το σκοτάδι.γιατί μαζι γελούσαμε για ώρες, γιατί είχαμε έναν κώδικα επικοινωνίας διχως λόγια, γιατί είχαμε μια φιλία κι ένα δέσιμο πρωτόγνωρο, ζεστό, αληθινό, βαθύ, δυνατό. απέκτησαν άλλο νόημα οι βόλτες στη λίμνη αφού διακωμωδούσαμε τα πάντα και στήναμε αυτοσχέδια θεατρικά στη μέση του δρόμου μέχρι να πέσουμε κάτω από τα γέλια.και τα θεωρούσαμε όλα φυσικά, πως μας ανήκει η χαρά, πως όλα θα'ναι πάντα έτσι, αγνά, χαρούμενα κι αθώα.



όταν έφυγα από εκεί και ήρθα στην αθήνα ήμουν εύθραυστη και τρομαγμένη.τα χρόνια που ακολούθησαν με βρήκαν συναισθηματικά κουρέλι καθώς η ερωτική μου ζωή ήταν ένα μόνιμο σκωτζέζικο ντουζ. και αρρώστησα και έγινα καλά και ξαναρρώστησα και ξαναέγινα καλά ε ώσπου κάποτε αποφάσισα να πάψω. κι άλλαξα εκατό δουλειές μέχρι να βρω κάποια που να με εκφράζει και να είμαι ήρεμη σε αυτήν αλλά δεν έχω καταλήξει σε κάτι ακόμη παρόλο που όλες τους ήταν για μένα σχολείο.σχεδόν τέσσερα χρόνια και δεν έκανα ούτε έναν καινούργιο φίλο.είχα όμως πολλούς γνωστούς. που έπειτα κάποιοι γίναν φίλοι.

αν με ρωτήσεις πώς περνάω τώρα θα σου απαντήσω ''σχεδόν υπέροχα''. έχω μια ήρεμη και ευτυχισμένη προσωπική ζωή που με βοηθάει να ξεπερνώ τις δυσκολίες που έχω στην καθόλου ήρεμη επαγγελματικη μου ζωή.ο πιο κοντινός μου άνθρωπος είναι αστείος και τρυφερός, με ηρεμεί και με στηρίζει, ενίοτε με παρηγορεί και μου μαθαίνει την αγάπη όπως θα'πρεπε να είναι. η παρέα μας αποτελείται απο φιλους με κοινα ενδιαφεροντα και κοινή αγάπη στη μουσική και στα μακαρόνια (!), κάνουμε πλάκα και περνάμε τρομερά όλοι μαζί. και ξέρω πως όταν είμαστε έτσι, μαζί, χαμογελαστοί και ανέμελοι κάποιο ρολόι μετράει το χρόνο αντίστροφα. και η εποχή της ευδαιμονίας θα πάψει.

ο φίλος που έκανα στην καστοριά και γελούσαμε, μένει εδώ, κοντά μου, περνάμε στιγμές μαζί, πιο σοβαροί, πιο κουρασμένοι, πιο προβληματισμένοι με τις ζωές μας, πάντα όμως αγαπημένοι και συνοδοιπόροι.είν' όμως άρρωστος και τρέμω μη μου πάθει.

ένας συνεργάτης στη δουλειά χτύπησε στην μπάλα κι έπαθε άσχημο εγκεφαλικό-είναι εντατική βδομάδες τώρα.ίσως και να μη ζήσει.

το αγόρι που είχα στην καστοριά σκοτώθηκε.



το ρολόι που μετράει αντίστροφα ως το τέλος της ευδαιμονίας είχε αρχίσει να δουλεύει από καιρό.
πριν πω στο θεό ''κάνε αυτό, σε παρακαλώ'', οφείλω να πω ''ευχαριστώ''. ξέρω πως έρχονται ακόμα χειρότερα.