στο Μεγάλο Πουθενά..

‘’Σπίτι Παιδιού’’ . Δούλευε εκεί η γιαγιά. Μέσα σχεδόν είχε πάντα δροσιά. Μωσαϊκό στα πατώματα, γυαλιστερό από τα χρόνια. Τοίχοι με ζωγραφιές και κίτρινοι. Μύριζε ήλιος και χαλβάς σιμιγδαλένιος. Και λάστιχο. Παιδιά προσχολικής ηλικίας. Πλαστελίνες, παιχνίδια, μπάλες, λιλιπούτεια καθίσματα. Θυμάμαι τα πόδια του Μάνου, περίσσευαν πάντα κάτω από το τραπέζι. Πέδιλα μπλε πλαστικά. Πανάρχαια. Φανελάκια αμάνικα, ριγέ, Ξεθωριασμένα σορτσάκια. Έμαθα πέρσι ότι παντρεύτηκε. Τον αγαπούσα ?

Σπίτι Παιδιού. Ο Παράδεισος. Κληματαριές και πεζούλια στην είσοδο, μεγάλα, τσιμεντένια. Σαν κουπαστές- τσουλήθρες δίπλα στη σκάλα. Η βρύση κρυμμένη απ’ τη βλάστηση. Ποδήλατα, κόντρες, μαγκιές. Εκεί. Αργότερα εκεί με τα πρώτα μας φλερτ. Αγοροκόριτσο. Παίζαμε μπάλα με τ’ αγόρια κι ο Φόρης με ήθελε αντίπαλο. Για να με μαρκάρει, έλεγε. Ρίχναμε ξύλο για το τίποτα. Αργότερα τα μηχανάκια. Κάθε εξάτμιση κι ελπίδα. Έρχεται?

Στο πίσω μέρος το πλατάνι-Δέντρο της Αγάπης. Σκαρφάλωμα και σουγιάς. Κ+?= L.F.E. Το φορέβερ μας μάρανε! Πιο δίπλα ο καμπινές, τούρκικος. Αντισέξουαλ σημείο κι όμως εκεί πέσαν τα πιο πολλά φιλιά. Σαν πουλιά. Τρομαγμένα και βιαστικά. Κι όλο πάθος. Μη μας δει κανά μάτι – στο χωριό είναι όλοι κουτσομπόληδες.

Σπίτι παιδιού. Μυρωδιά από ήλιο, χαλβά σιμιγδαλένιο και λάστιχο.

Έτσι όπως μύριζε και το σχολείο του μπαμπά. Στ’ Ασώματα. Διθέσιο. Θρανία πράσινα , με αυλάκι για το μολύβι, χάρτες στους τοίχους, μαυροπίνακες. Σκόνη από κιμωλία. Υδρόγειες σφαίρες. Μυρωδιά ξυμένου μολυβιού. Και ήλιος και λάστιχο. Μια μπάλα του μπάσκετ που έσκασα με μια καρφίτσα. Μυρωδιές. Και στην αυλή χαλίκια και πεύκα.

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Στο υπόγειο. Εμείς τα μικρά στη ζωγραφική, στη δίπλα αίθουσα οι μεγάλοι, οι γονείς, δημοτικοί χοροί και αστεία που δεν καταλαβαίναμε. Τους περιμέναμε να τελειώσουν και τα πόδια μας ακόμη κρέμονταν από τα ξύλινα παγκάκια. Άλλη αίθουσα απέναντι, χορωδία. Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ περιστεράκι στον ουρανό. Μα καλά, τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που λέει τη μάνα της τρελή? Και την κλειδώνει και μοναχή..! Απορία ψάλτου βήξ. Κουβαλούσαμε και τ’ αμαξάκια μας. Περνούσε η ώρα. Η μυρωδιά ήταν ίδια. Φρεσκοβαμμένες ζωγραφιές, λαδομπογιές και κιμωλίες, παπούτσια που χόρευαν μακεδονικό αντικριστό, το πιάνο στην αίθουσα χορωδίας, ένα ποδήλατο δεμένο στα κάγκελα με λαστιχένια μυρωδιά, της Μαργαρίτας-Μαργαρώς τα μαλλιά.

Τα βράδια νομίζω πως είμαι εκεί. Σε όλα. Ο αδερφός μου είναι μικρός – κι ας με περνάει πια δυο κεφάλια!- ο κόσμος μου είναι μικρός και είναι ανέμελος. Σχεδιάζω διακοπές. Τα μαλλιά με ζεσταίνουν, τα πιάνω με λαστιχάκι. Τα μαλλιά μες στον ύπνο μου λύνονται. Μυρίζουν όμορφα. Σαμπουάν. Διακοπές. Μου μυρίζει σαν τότε. Μετά τη θάλασσα λούσιμο και πριν καν στεγνώσεις , στη βόλτα. Καλαμπόκι, παγωτό, ηλεκτρονικά. Πάγκοι με βιβλία. Να τη πάλι η γνωστή μυρωδιά.

Να’ φευγα. Και να πήγαινα, πού?

Στο τότε.

Δεν το θυμάμαι όλο.

Το καλοκαίρι σαν ένα αστέρι […]

βουνά και κάμποι, δέντρα ,νερά

γιορτάζουν πάλι, καθώς προβάλλει

το Καλοκαίρι θεού χαρά.

Ξεχνάω.

Το ποίημα που μας έλεγε ο μπαμπάς με αστεία φωνή. Κι η μαμά με την αέρινη περπατησιά να βουτάει στα γέλια μας.

Μόνο τα βράδια γυρίζω εκεί. Κι όταν φοβάμαι πάω στο κρεβάτι του Κωστή, που τώρα με περνάει δυο κεφάλια.