στο Μεγάλο Πουθενά..

Πιο μικρός είχε ένα χελωνάκι.
Το έδενε σ' ένα μπαλόνι κι εκείνο το δόλιο έκανε ένα βήμα και ωωωπ απογειωνόταν.
Μικρή όταν ήταν , περπατούσε σ' όλο το σπίτι κοιτώντας μέσα από έναν καθρέφτη.
Έβλεπε το σπίτι ανάποδα, άδειο και παράξενο, ο καθρέφτης ήταν παιδικός και κόκκινος, ο ήχος από τα ξυπόλιτα πόδια της ήταν το σάουντρακ μιας εποχής, μιας ηλικίας.
Στη Σαλονίκη. Μικράκια.
Δε συναντήθηκαν ποτέ.
Μια βραδιά στα Εξάρχεια κι έπειτα βόλτα στην ανοιξιάτικη Αθήνα.
Στο δρόμο τραγούδια δυνατά και γέλια.
Δικά τους. Γέλια.
Εξάρχεια. Μετς. Νέος Κόσμος.
Με τα πόδια.
Ακαδημίας όμορφη και νεκρή.
Ηρώδου Αττικού ησυχία.Κίτρινο φως.
Δάσος. Μυρωδιές. Ιστορίες .Τσολιάδες. Σκυλιά.
Άνοιξη.
Μονοπάτια δίχως φως. Σκιες.
Τρόμος.
Το ξεπερνάμε.
Μπαλόνια φουσκώνουν στο Καλλιμάρμαρο.
Ώρα Ελλάδος 3 το πρωί.
Μπαλόνια.
Δε συναντήθηκαν ποτέ.
Μπαλόνια και μάτια στον ουρανό.
Όσα ξέφυγαν.
Ταξιδεύουν χαρούμενα.
Δε θα συναντηθούν ποτέ.
Κι όμως χαρούμενα.



Τότε εκείνος είπε πως θέλει να πετάξει.
Και για το χελωνάκι. Μικρός το έδενε σ' ένα μπαλόνι.
Κι εκείνο το δόλιο σε κάθε του βήμα απογειωνόταν.
Γελούσε. Να πετάξει. 100 μπαλόνια για κάθε σου γραμμάριο.
Το παιδί και το μπαλόνι.

Τότε κι εκείνη μας είπε για τον καθρέφτη.
Περπατούσε σ' όλο το σπίτι κοιτώντας μέσα από έναν καθρέφτη. Έβλεπε το σπιτι άδειο και παράξενο. Ο καθρέφτης ήταν μεγάλος. Κόκκινος. Παιδικός. Περπατούσε μικροσκοπική και ξυπόλιτη με τον καθρέφτη οδηγό. Παράξενο θέαμα και συνάμα γοητευτικό. Χαριτωμένο. Είχε ήδη πετάξει και δεν το κατάλαβε.



Βόλτα. Νύχτα. Αθήνα.
Φίλοι. Ιστορίες. Τραγούδια.
Για πάντα.
Δε συναντήθηκαν ποτέ.
M' εμάς.




Eμείς.
Τα μπαλόνια.
Τα γέλια.
Οι στιγμές.
Εμείς.