στο Μεγάλο Πουθενά..

Νερό. Πίνω απ’ το ποτήρι του. Δε μένει τίποτα όταν φεύγει. Κάτι σημάδια από τα νύχια ή από τα δόντια του- μελανιές και φεύγει.

Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο. Χαϊμαλί. Τρελό αγόρι πεισματάρικο. Παντελονάκι αέρινο. Τι μου’ρθε και το αφιέρωσα τότε στον παππού ; Η μέρα είναι ως αργά γαλάζια. Αν ζούσαν τώρα θα’χαν αράξει στο κατώι με τις μολόχες και τα κόκκινα γεράνια και θα σχολίαζαν τα πάντα. Όπως πάντα. Μικρό, χαριτωμένο σπιτάκι. Φτωχικό και αρχοντικό. Ασβεστωμένα σκαλιά, στον κήπο γαλάζια πορτούλα ξύλινη, τριαντάφυλλα παντού, γλάστρες, λουλούδια, περβάζια λευκά. Κεντημένες κουρτίνες, ματσάκια στους τοίχους για το χειμώνα: τσάι του βουνού και βότανα. Στα κεραμίδια πουλιά και βάζα με ‘’κράνο’’. Ολόκληρη ζωή μαζί του κι όταν την ‘’ άφησε’’ , εκείνη γκρεμίστηκε. Σκόρπισε. Τσάκισε. Σαράντα μέρες μετά , τον ακολούθησε στο Δρόμο για Τον Κήπο. Από έρωτα. Έτσι είπαν. Τόσο όμορφο και τόσο τραγικό συνάμα. Παιδί με το γρατζουνισμένο γόνατο. Μέρα ως αργά γαλάζια. Λείπουν κι οι δυο τους. Μέρα γαλάζια. Γαλάζια πουλιά. Χάθηκαν όλα μαζί με το φως.

Κυριακή στο δρόμο, κορίτσια στο αυτοκίνητο. Κοντομάνικα και γέλια. Δρόμοι ανοιχτοί κι οι ουρανοί δικοί τους. Ήλιος και ζέστη, διαδρομές δίπλα στη θάλασσα. Ραδιόφωνο στη διαπασών, χέρια που κρέμονται απ’ τα παράθυρα, μπράτσα γυμνά. Γυαλιά ηλίου για το φως και για τους κύκλους. Γέλια χωρίς πυξίδα. Περαστικοί κι αμάξια σταματημένα στην κίνηση- κοιτούν με απορία. Παράθυρα τέρμα, κοντομάνικα και γέλια, νιάτα, ήλιος, ραφιόφωνο στο φουλ. Τα κορίτσια λεν ένα τραγούδι για την Ευτυχία που περιμένουνε να ‘ρθεί. Τραγουδούν δυνατά και γελάνε. Βόλτα στη θάλασσα. Τα κορίτσια τραγουδούν για την Ευτυχία. Γελούν δυνατά, Τραγουδούν. Γελάνε. Ευτυχία..

Σάββατο σαν εκδρομή- βδομάδα κενή κι αδιάφορη. Κορίτσια ξανά. Μια μηχανή ψηφιακή, ψηφίζουν τσάρκα στην εξοχή. Δέντρα. Λουλούδια. Χαχανητά και πόζες. Πόζες κι απρόσμενες εικόνες. Σιωπή . Άλογα σε σπηλιά. Ξύλινη βάρκα. Αρχαία ονόματα οδών, τα ‘’όμικρον ‘’ σαν μάτια, άγρυπνα κοιτάζουν . Άλογα στην Αθήνα- ξύλινη βάρκα-Δούρειος ίππος, όχι όχι φωτογραφίες τραβούσαμε μόνο. Στον τοίχο μια μωβ κορώνα ζωγραφισμένη- σα να περίμενε το βασιλιά της για να σηκώσει στους ώμους του όλο το οικοδόμημα. Στα μπαλκόνια σκυλιά λυπημένα, στα μπαλκόνια ως επάνω κάγκελα και σιδεριές. Χτισμένα παράθυρα, πόρτες για φόντο-ταιριάζουν με το παλτό σου οι πράσινες. Ηλιοβασίλεμα στις ταράτσες, κεραίες κατάρτια χτισμένων καραβιών. Ηλιακοί θερμοσίφωνες, μοιάζουν με Σφίγγες, δε βγάζουν μιλιά. Μικρά γαλάζια μυστικά. Από τον ήλιο έως το μπλε, κιτρινοκόκκινα φωτάκια, καφέ στις κούπες. Όμορφη μέρα, γαλάζια.

Κυριακή. Έξω απ’ το πρωί. Βόλτες, κουβέντες, γέλια, ηρεμία. Κοινές αναμνήσεις. ΄Ονειρα. Σπίτι και πάλι. Ήλιος μέσα. Μήνυμα. Θα έρθει.

Φεύγει για μέρες. Πότε θα έρθει για μέρες;Για πάντα ?Γαλάζιο απόγευμα, δε θέλει να βλέπει, προτιμά το σκοτάδι. Παντζούρι. Σα να μην ήρθε. Λίγο νερό μονάχα στο ποτήρι του. Ούτε τσιγάρο δεν έκανε. Τώρα θα’ χει φτάσει.