στο Μεγάλο Πουθενά..

Είναι σαν ένα κορίτσι με μακριά λεπτά δάχτυλα που σου σφίγγει μαλακά το λαιμό. Απαλά, με τρυφεράδα. Που θες να τη διώξεις αλλά απολαμβάνεις το ελάχιστο της αφής της πάνω στη σάρκα σου. Αν είχε σώμα θα ’ταν φτιαγμένη από βαμβάκι. Αν ήταν σχήμα θα ήταν κύκλος που θα σχημάτιζε το μηδέν- μέσα του θα ’μουν, σίγουρα! Αν είχε όνομα θα τη φώναζα λύπη.
Χτες ένα αγόρι κοιμήθηκε μαζί μου ενώ σκεφτόταν ‘’το κορίτσι του΄΄. Σήμερα ήπιε βιαστικά τον καφέ του κι έφυγε πριν από μένα. Δεν άφησε σταγόνα στο ποτήρι, το πρόσεξα τώρα που πήγα να το πλύνω. Σαν να’ θελε να εξαφανίσει τα σημάδια του, σαν να μην ήρθε ποτέ εδώ.
Πάνω στο δέρμα του ήταν ακόμη νωπά τα δάχτυλά της. Πώς τον χάιδευε, πώς τον φιλούσε με τα μάτια, πώς έμπαινε μέσα του και τον κατοικούσε. Μπορούσα σχεδόν να τη δω να μου γνέφει. Δε φοβόταν μην τύχει και τον χάσει.
Αύριο ένα αγόρι θα έρθει σπίτι να του μαγειρέψω. Να φάμε και να πιούμε κρασί. Μπορεί και να γελάσουμε και να περάσουμε απίθανα. Ίσως, ακόμη, με κοιτάξει τρυφερά. Κι ίσως να θέλει να γίνω ‘’ το κορίτσι του’’.