στο Μεγάλο Πουθενά..

blog me or block me?
τελικά το Block me ίσως να'ναι η μόνη λύση.

H φίλη μου λέει να μην ασχολούμαι με αυτούς που με πληγώνουν.N'απαντάω σ'ό,τι με ρωτούν, πως βαδίζουμε ο καθένας το δρόμο του κι απλά συναντιόμαστε πού και πού στο φανάρι.
H ίδια, όμως, σε ανάλογες περιστάσεις, βαδίζει στις γραμμές του τρένου ξιπόλυτη και δείχνει τα μαργαριταρένια δόντια της στο τρένο που έρχεται σφυρίζοντας κατα πάνω της. Δε σταματάει να χαμογελάει, δε σταματά να ισορροπεί. Ο αέρας της σκίζει το φόρεμα, οι άκρες του γίνονται κρόσσια. Της παίρνει τα μαλλιά, φτιάχνει κορνίζα για τ' όμορφο πρόσωπό της. Κι εκείνη συνεχίζει να τραγουδάει και να χαμογελάει, τα δόντια της στραφταλίζουν στη συννεφιά, τα μάτια της φυλάκισαν τον ουρανό και τα κρατά μισόκλειστα-όχι δε θα της φύγει ξανά. Γέρνει το κεφάλι της και μουρμουράει, η αγαπημένη της μελωδία κολυμπάει στον αέρα, το τρένο πλησιάζει επικίνδυνα, πουλιά τρομαγμένα πλέουν στον αέρα, κι εκείνη είναι ακόμα εκεί.
Και πάντα θα είναι. Γιατί δε φοβάται τα τρένα, τις ράγες, τα φανάρια, τους γκρεμούς. Γιατί ξέρει να γέρνει το κεφάλι χαριτωμένα και να συνεχίζει να τραγουδά. Και το τραγούδι της καλύπτει κάθε ήχο.
Δεν έχω βρει ούτε τον τρόπο ούτε τη δύναμη ν'ακολουθήσω. Μπορώ όμως, να έχω τη φωτογραφία μας στο γραφείο μου και να κοιτάζω τα μάτια μας που έχουν το ίδιο χρώμα. Σε ένα στιγμιότυπο που πάγωσε στο χρόνο.Μέσα στη θάλασσα , μέσα στα μάτια. Το ίδιο μπλε.

Συγκοινωνούντα δοχεία.