Για την Ι.
Πριν από 3 μήνες
14/9/06
Μια φωτογραφία ξέμεινε, να προσπαθεί να πιάσει το καλοκαίρι. ''Μη φύγεις'', σαν να του λέει, ''μη φύγεις ακόμα..''
Κι όμως το καλοκαιράκι φεύγει. Κι ο Σεπτέμβρης έχει διανύσει το πρώτο του δεκαπενθήμερο.
Μαζεύονται όλοι κι επιστρέφουν σε ό,τι πάσχιζαν να αφήσουν πίσω τους τούτο το καλοκαίρι.
Έρχονται φίλοι στο σπίτι, ''είδες που σού' λεγα ότι το σπίτι της είναι τρυφερό και γλυκουλένιο?..'', λένε μεταξύ τους, φωνές και γέλια, ''ωωω τι ωραία που μυρίζει η τηγανιά, μας έσπασε τη μύτη!'' και τα μάτια τους λάμπουν. Φωτάκια αναμμένα πολύχρωμα εδώ κι εκεί, μια ώρα που γδύνεται η μέρα και φοράει το γαλάζιο νυχτικό της.
Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να χαμογελάσει..?
Ξυπνάς το πρωί και βάζεις τέρμα το αγαπημένο σου τραγούδι. Μόνο κιθάρες και φωνή. Μπαίνει μέσα σου, γίνεται ακόμα πιο ''δικό σου''. Νότες σκαλώσαν στα μαλλιά σου, κλειδιά του σολ κρέμονται σκουλαρίκια από τα αυτιά σου και κουδουνίζουν, δυνατά σαν μέταλλο, καθάρια σαν ρυάκια στον ήλιο. Και κυλάν στο λαιμό και φτάνουν ως κάτω. Να σε ποτίσουν.
Κι όμως υπάρχουν κι άλλα που σε κάνουν να χαμογελάς κοιτώντας έξω από το τζάμι του τρόλλεϋ, καθοδόν προς τη δουλειά. Η αγαπημένη σου ταινία, το ντοκυμανταίρ που λάτρεψες στο περσινό Berlinale, τώρα και στους κινηματογράφους. Τι χαρά!
Γιαγιάδες με βασιλικούς και εκκλησιές ντυμένες γιορτή. Σταματάς στην πιο κοντινή σου. ''Την ευλογία σου, πάτερ'' κι εκείνος σου δίνει αντίδωρο και ένα κλωνάρι βασιλικό. Κι όλες οι μοναχικές γιαγιάδες να βλέπουν σ'εσένα τα δικά τους εγγόνια που ζουν μακριά τους.
Τι κι αν δένει τα κορδόνια του το καλοκαίρι, οι συναυλίες και τα meetings με φίλους , μόλις άρχισαν!
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 pLAymObIL:
Σχεδόν κάθε μέρα έμπαινα να δω αν έχεις γράψει κάτι καινούργιο αλλά εδώ κ 6-7 μέρες βλέπω αυτό εδώ με το φθινόπωρο. Το διάβασα πάνω από 2-3 φορές αλλά δεν ήξερα τι να σχολιάσω. Δεν μου ερχόταν τίποτα στο μυαλό.
Τώρα ξέρω γιατί δεν μπορούσα μέχρι τώρα να γράψω κάτι.
Τώρα μπήκε για μένα το φθινόπωρο, γι' αυτό, μέχρι τώρα δεν μπορούσα να το καλωσορίσω. Τώρα μόλις ήρθε, μαζί με την μελαγχολία που με πιάνει τα τελευταία χρόνια κ έλεγα πως θα την απέφευγα φέτος αλλά φευ!
Τώρα το κατάλαβα κ εγώ για τα καλά. Μ' ένα θλιμμένο χαμόγελο με βρίσκει - όχι όμως επειδή σκέφτομαι τις αναμνήσεις του καλοκαιριού. Περιέργως ίσως, σχεδόν ποτέ δεν το έκανα αυτό.
Μ' ένα θλιμμένο χαμόγελο λοιπόν το καλωσορίζω. Λέω να το απολαύσω κ αυτό.
Nα το απολαύσεις, λοιπόν, καλή μου ''little a''. " όταν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, απόλαυσέ το." Έτσι δε λένε πάντα? Για να παρηγορηθούμε, ίσως,ή απλά, για να το δεχτούμε.
Θα'θελα να μπορώ να μουλιάζω εδώ μέσα κάθε μέρα, στην κρυφή μου γωνίτσα στον κυβερνοχώρο, θα'θελα να μπορώ να γράφω για ό,τι νιώθω ή θέλω, για ό,τι μπορώ ή αγαπώ.Αλλά η πίεση της απαιτητικής δουλειάς μου,δεν μου επιτρέπει τέτοιου είδους πολυτέλειες.Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που τα ποστ μου μένουν καρφιτσωμένα ώσπου να ξεραθούν.
Έξω πάλι βρέχει. Δε μ'ενοχλεί που είμαι στο γραφείο, με πειράζει που δεν μπορώ να απολαύσω στα κλεφτά μια ζεστή σοκολάτα. Και που δεν μπορώ να γράψω ούτε καν στα βιαστικά για κάτι που ένιωσα χτες.
Θα κάνω νέο ποστ.
Θα απαντήσω στα δικά σου συγκλονιστικά, δυνατά και τόσο αληθινά ποστ, εν ευθέτω χρόνο.
(προεκλογική εκστρατεία..''θα θα'')
Ευχαριστώ που βρίσκεις το χρόνο και τη διάθεση και μου απαντάς.
Επανέρχομαι κι εγώ δριμύτερη, στις επάλξεις.
Σε φιλώ
χχχ
κ*
Που έχεις εξαφανιστεί εσύ βρε?
Ελπίζω όλα καλά....
Δημοσίευση σχολίου