στο Μεγάλο Πουθενά..

Η γαμημένη αυτή πόλη δεν κοιμάται ποτέ κι όταν νυχτώνει δε βραδιάζει και νευριάζω. Αν βγω να περπατήσω θα ξέρω πού πατάω κι ας είναι άγνωστοι όλοι οι δρόμοι. Κι αν πω να κοιμηθώ θα πρέπει να κλείσω μέχρι κάτω τα ρολλά τη νύχτα για να νιώσω.
Απ' το μπαλκόνι ρίχνω χίλιες σκέψεις κάτω στο δρόμο που άλλες φυσάω για να πετάξουν κι άλλες αφήνω να βυθιστούν στο όνομά τους. Κάποιες θα φτάσουν ως το απέναντι λούνα παρκ που η σκέψη του μόνο με θλίβει κι άλλες θα γίνουν τρύπες στο οδόστρωμα. Κι αύριο όταν θα πάρω το ποδήλατο θα βλαστημήσω δεκαδυό φορές που είν' έτσι δύσκολος ο δρόμος.
Αν φτιάξω λέξεις θα'ναι το μέγεθός τους για να δοκιμάσω κι αν πάλι τη σιωπή διαλέξω θα πρέπει την ηχώ της να μάθω να αντέχω. Συγκλονισμένη από το θάνατο που είναι τόσο απόλυτος ψάχνω να βρω για πόσα λάθη πρέπει να με δικάσω πριν την αλήθεια του να καταπιώ καταφέρω. Για να'χω στον πόνο αντοχή ετοίμασα μια φόρμουλα από αδρεναλίνη και ανάγκη.
Στο όνομα της αγάπης τρύπησα όλες τις φούσκες από το υλικό του αμπαλάζ και στο επόμενο χτύπημα θα'μαι εντελώς ευάλωτη και θα σπάσω.
Κι αυτή η πολη έχει τόσα σπάταλα φώτα που ακόμα κι αν νυχτώσει δε σκοτεινιάζει ποτέ. Γαμώτη.





δε πικτσερ ιζ τεϊκεν μπαϊ μαϊ γκουντ φρεντ Βιτωνα.τον βρισκεις εδω