στο Μεγάλο Πουθενά..

ζήλευα τότε τη μανουέλλα. και σου'κανα σκηνές όποτε άκουγα τ' όνομά της.κι εσύ γελούσες και με πείραζες και μου'λεγες ''ρε χαζό..εσύ είσαι η κοριτσάρα μου, η αγάπη μου'' και τότε την ξεχνούσα.
άλλαζες σπίτια λες κι ήταν ρούχα. έκανες πατρίδα σου κάθε γειτονιά που σε φιλοξενούσε.
τις μισές μας μέρες μετακομίζαμε και τις άλλες μισές ταχτοποιούσαμε το ''καινούργιο σπίτι'' που μονίμως είχε ρούχα σε βουνά και στο πάτωμα χνούδια και ''μπάμπαλα'' .
και θέλαμε επιτέλους ένα σπίτι με θέα στη λίμνη αλλά ποτέ δεν το βρίσκαμε και αλλάζαμε σαν τους τσιγγάνους.
ατέλειωτες βόλτες στο ντολτσό.
τα φανελένια σεντόνια και οι καρώ πυτζάμες.
αγκαλιασμένες κυριακές στο κρεβάτι.κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο.όλες της καστοριάς οι ταβέρνες.
καρναβάλια.παγωνιά.έγχρωμες πολαρόιντ της στιγμής με μούρες βαμμένες.
μ'έμαθες να οδηγάω μηχανάκι. και με ταχύτητες και χωρίς.βγήκαμε και φωτογραφίες.φορούσα φούξια μπλούζα κι είχα κοτσιδάκια.
παίρναμε από το σουβλατζίδικο ροζ χαρτοπετσέτες και τις μοιράζαμε με το μηχανάκι στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων. από μακριά έμοιαζαν με κλήσεις.κωλοπαίδια.
το πρώτο μας καλοκαίρι κόντεψα να σε ξεχάσω.κατασκήνωση.δεν σου είπα ποτέ τι με είχε αλλάξει.
δεύτερο καλοκαίρι και κατασκήνωση της λήθης ξανά.
όσες φορές κι αν σε αρνιόμουν, γύριζα πίσω και με περίμενες στην κατηφόρα με χέρια ανοιχτά και μάτια που έλαμπαν.
έχω ακόμη την μπλούζα σου που όσο κι αν την πλένω μυρίζει το μαλακτικό της μαμάς σου.
η γιαγιά σου που με είχε συμπαθήσει,<<κατερ'νέλ' >>με φώναζε κι εσύ, γρουνέλ'.έχει μείνει η ατάκα ακόμη.
τα σοκολατάκια φερρέρο ροσέ που τα έλεγες ''σελόλο-λοφάν'' και τους αγγέλους που έλεγες ''βερουχείμ''.και που φορούσα καμιά φορά λιπ γκλος κι εσύ το' λεγες '' γλυψ-γλοψ''.πόσο γελούσαμε με την αφέλειά σου.
τότε που είχα έρθει στο νησί και κοιμόσουν με τον ντίνο για να βολευτώ εγώ στο μεγάλο.και μια φορά που δούλευες και σου έκανα έκπληξη στο σπίτι, καταχείμωνο.
που έκανες παρέα με τον πάνο- που- τον- είχε- χωρίσει- η -τάνια και σου'βαζε ν'ακούς όλη μέρα πλούταρχο.και σου άρεσε το ''αχ κορίτσι μου'' γιατί σου θύμιζε εμένα.
που ένας μαυρούλης είχε ξεχάσει δίπλα σου έναν πάκο σιντι και μου τα χάρισες όλα.και που μου αγόρασες το σιντί των παπαροκάδων.
της γερακίνας γιος το τραγούδι σου.πάντα γελαστό σε θυμάμαι.

σήμερα τέλειωσε το καλοκαίρι μου

το λάμδα εις την νι
σφυροκοπάει στο κεφάλι μου
εκατομμύρια ΜΗ
ουρλιαχτά μέσα μου


εφτά χρόνια δεν ήπιαμε ''εκείνον τον καφέ'' που όλο κανονίζαμε.
λυπάμαι

λ υ π α μ α ι

Λ Υ Π Α Μ Α Ι

δεν ήμουν εκεί.

θα σε θυμάμαι.