τι χρώμα
Πριν από 1 χρόνια
11/9/11
Ημερολόγια καταστρώματος.
Μιαν Άνοιξη κι ένα ολόκληρο Καλοκαίρι.
Λέξεις σημειωμένες σε χαρτοπετσέτες.
πίστευα πως θ'άλλαζες γνώμη. ότι μ'αυτό που έγινε δύσκολα θα μπορούσες να φύγεις.
άφησα ανοιχτό το παράθυρο και σ'όλα τα βήματα αφουγκραζόμουν εσένα. άφησες ανοιχτό το κινητό και σ'όλους τους ήχους έψαχνα εμένα.
σήμερα πρώτη φορά με τσίμπησε το κεντρί της ζήλιας. και τρόμαξα.
νόμιζα δεν θα με νοιάζει και δεν θα συγκριθώ με κάτι.
νόμιζα θα ξαναγαγύριζες.
νόμιζα δε σ'αγαπούσα.
νόμιζα μπορώ να σε χάσω χωρίς κόστος. χωρίς ενοχές. χωρίς πισωγύρισμα. ήθελα να καταφέρω κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ. που δε φανταζόμουν. που δεν το περίμενα.
φώλιασε μέσα μου η θλίψη.
όταν θα γινόταν πραγματικότητα η απουσία θα έκλεινα το στόμα μου και δεν θα έλεγα σε κανέναν τίποτα. δε θα εξηγούσα. σε ποιον το χρωστάω, άλλωστε..; η ζωή αυτή είναι εδώ και είναι τώρα. και ζούμε ο ένας μέσα στον άλλο, ποιος μπορεί να καταλάβει τον ηλεκτρισμό που μας διαπερνάει και ποιος να πιστέψει ότι ταξίδεψε ο ένας στο σώμα του άλλου.
ευτυχώς δεν διαψεύστηκα. και γύρισες. και με γαλήνεψε το βλέμμα σου που γυάλιζε από πόθο και με ξεσήκωσαν τα δόντια σου που πάνω τους ο ήλιος σπαρταράει. και όλα τα άλλα έπαψαν πια να έχουν σημασία.
και τώρα ξέρω.
ναι, σ'αγαπώ.
Μιαν Άνοιξη κι ένα ολόκληρο Καλοκαίρι.
Λέξεις σημειωμένες σε χαρτοπετσέτες.
πίστευα πως θ'άλλαζες γνώμη. ότι μ'αυτό που έγινε δύσκολα θα μπορούσες να φύγεις.
άφησα ανοιχτό το παράθυρο και σ'όλα τα βήματα αφουγκραζόμουν εσένα. άφησες ανοιχτό το κινητό και σ'όλους τους ήχους έψαχνα εμένα.
σήμερα πρώτη φορά με τσίμπησε το κεντρί της ζήλιας. και τρόμαξα.
νόμιζα δεν θα με νοιάζει και δεν θα συγκριθώ με κάτι.
νόμιζα θα ξαναγαγύριζες.
νόμιζα δε σ'αγαπούσα.
νόμιζα μπορώ να σε χάσω χωρίς κόστος. χωρίς ενοχές. χωρίς πισωγύρισμα. ήθελα να καταφέρω κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ. που δε φανταζόμουν. που δεν το περίμενα.
φώλιασε μέσα μου η θλίψη.
όταν θα γινόταν πραγματικότητα η απουσία θα έκλεινα το στόμα μου και δεν θα έλεγα σε κανέναν τίποτα. δε θα εξηγούσα. σε ποιον το χρωστάω, άλλωστε..; η ζωή αυτή είναι εδώ και είναι τώρα. και ζούμε ο ένας μέσα στον άλλο, ποιος μπορεί να καταλάβει τον ηλεκτρισμό που μας διαπερνάει και ποιος να πιστέψει ότι ταξίδεψε ο ένας στο σώμα του άλλου.
ευτυχώς δεν διαψεύστηκα. και γύρισες. και με γαλήνεψε το βλέμμα σου που γυάλιζε από πόθο και με ξεσήκωσαν τα δόντια σου που πάνω τους ο ήλιος σπαρταράει. και όλα τα άλλα έπαψαν πια να έχουν σημασία.
και τώρα ξέρω.
ναι, σ'αγαπώ.
Ετικέτες καφρέ-φτης, μίρΛΑ
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 pLAymObIL:
Με συγκίνησες γλυκούλιτσα μου. Πολύ χαίρομαι που γύρισε. Καιρός να ηρεμήσεις πια μέσα σου. Μην το ψάχνεις άλλο. Αγκάλιασε την αγάπη και εμπιστεύσου την. Φιλιά αμέτρητα κοριτσάκι μου!
Δημοσίευση σχολίου