τι χρώμα
Πριν από 1 χρόνια
12/12/10
Τα δάκτυλά μου. Ξυλιασμένα και άκαμπτα. Και δέκα. Δάκτυλα. Από το ένα ως το δέκα, από το δέκα πάλι πίσω. Το 1-2-3 στ'αριστερά, το 1-2-3- στα δεξιά, χορεύουν σε κουτάκια με νόημα.
Πριν ξεχάσω τις όμορφες εικόνες τις πληκτρολογώ ένα ένα γράμμα, φθόγγο, συλλαβή, λέξεις με αριθμητικό πρόθεμα μονάδας, λέξεις με δίδυμα οξύ-μωρα σύμβολα στην κοιλιά τους.
Χειμώνας στα ημερολόγια, χειμώνας στην ψυχή και χειμερία νάρκη, χειμώνας ψεύτης καλοκαίρι ντυμένος, στο δέρμα στα μαλλιά στα μάτια, γδυμένος.
Το χιόνι απαλά σ'ελεύθερη πτώση, ελεύθερη πτώση απαλά. Ακουγόταν έτσι κάπως.
Κέντρο Αθήνας.
Φώτα κι εξάστερα σχήματα από νέον,
σχήματα από άστεγα βήματα νέων.
Τίποτα από γόβες,
γούβες μόνο γεμάτες πάλλευκο κρύο. Κάλτσες διπλές, εισιτήρια μονά, μεσοφόρι,εξωφόρι,πανωφόρι, όλα μαζί για το κρύο και το κρύο για μένα.
Κι ύστερα ουϊσκυ, καπνός, φασαρία, διάσημες γκόμενες, όμορφες-άσχημες, πάντοτε όμως διάσημες, στο χέρι τσιγάρο-ποτό-αϊφόν στο τουϊτερ απευθείας αναμετάδοση.
Ώρες μετά στρέφομαι στον ουρανό του σπιτιού μου κι όπως το χιόνι συνεχίζει να πέφτει φέρνω γλυκά στο νου έναν Φλεβάρη κάτασπρο. Και όπως κρυώνει το μούτρο κολλάει στο δικό σου σ'ένα φιλί σαν τις παλιές εποχές εκείνες. Κι ανθίζει στο κρύο, στο χιόνι, στα σκουπίδια-βουνό και στην πόλη που κοιμάται ένα λουλούδι μικρό.
Κοιμάμαι στις 6 π.μ. Κοιμάσαι εδώ.
-----------------------------------------------------------------------------------
Και το πρωί χιονοθύελλα, διπλός καφές αχνιστός, μπέικον, μανιτάρια φρέσκα, πιπεριά, ομελέτα ζουμερή, λαχταριστή.
Γούνινες μπότες μωβ, μάλλινες κάλτσες ψηλές, πράσινο παντελόνι, φανέλες, πουλόβερ 3, χαμός: το κίτρινο το ροζ το γκρι, υπερμεγέθες κασκόλ, γάντια, σκουφί. Και για μπουφάν ένα του σνόουμπορντ.
Λάτε καφές ζεστός με αγαπημένη φίλη, τα νέα, τα παλιά, κοτσομπολιά, σχέδια για μετά, για βόλτες σε πολύχρωμα, για βόλτες σε χρήσιμα, για όμορφα, γλυκά, παραμυθουλιαστά.
Βιβλίων μυρωδιά, 7 όροφοι εστιατόριο γκουρμέ του Ελευθερουδάκη με φαγητό για το πνεύμα. Και στο ασανσέρ οι αδιόρθωτες, να χαιρετάμε Κινέζους ως άλλοι Κινέζοι κι εμείς με τη φωτογραφική σε περίοπτη θέση. Και εννοείται στον καθρέφτη στο ταβάνι γκριμάτσες και πόζες και χαχανητά.
Βόλτα στην πόλη που κρυώνει. Ένας τουρίστας με χάντικαμ μπροστά απ'τη Μεγάλη-η-χάρη-της-Βρεττάνια τραβάει ''δις ιζ Σύνταγκμα-εξηγεί στον εαυτό του- δις ιζ Ατέν ιν κρίστμας μουντ'' κι ένας Ζδραγκαλικάτζαρος επεμβαίνει στο πλάνο με φάτσα χαζή : ''χελλόουυυυ μίστερ μπλου άις..γουέλκαμ του Γκρις..ιν κρίση μουντ'' και πάλι χάχανα, τσιρίδες, λευκές γραμμές στις διαβάσεις υποφέρουν κάτω απ' τα χοροπηδηχτά μας βήματα.
Μπαζάρ κοσμημάτων, χρώμα, χρώμα, χρώμα και φαντασία στο φουλ. Η γλυκύτατη Αθηνά, τα σκουλαρίκια από κυπαρισσόμηλο -δώρο της Χαριτίνης, οι φωτογραφίες στα στενά, μια Κολοκοτρώνη που κατεβαίνουμε κωλοκουτρουβαλώντας και γελώντας και χορεύοντας.
Κι άλλο μπαζάρ κι άλλο χρώμα και μυρωδιές και κρρρρύο και νύχτωσε πια και στου Ψυρρή οι τουρίστες μας ζητάνε να τους δείξουμε πώς γελάμε τόσο δυνατά κι εμείς απλά γελάμε δυνατά και χαρωπά τα πόδια μας χτυπάμε τα δυο.
Κι έπειτα ένα υπόγειο στούντιο που φίλοι αγαπημένοι προβάρουν μουσικές και κάποιοι άγνωστοι τσαρλατάνοι συστήθηκαν ως Κλασίμπο κι όταν τους ρώτησα αν μυρίζουν κιόλας το αστείο είχε κάτι από το χιόνι της ημέρας.
Και τι με νοιάζει εγώ είχα σκουφί και γάντια και σκασκόλ. Αφού.
Σ' ένα μικρό καφέ με λίγο κρασί και κουβεντούλα και σχέδια για το μέλλον και γέλια τρανταχτά και αστεία βάλαμε μια άνω τελεία με την υπόσχεση να επαναληφθεί συντόμως και σε πλήρη απαρτία.
--------------------------------------------------------------------------------
Αγαπημένο μου χαρουμελόγιο
σήμερα χιόνιζε πολύ και πήγα μια μεγάλη όμορφη βόλτα.
Αγαπημένο μου χαρουμελόγιο
μετά από πολύ καιρό
σήμερα δεν πονάω.
Αγαπημένο μου χαρουμελόγιο
σήμερα μπαινοβγαίναμε σαν μπάμπουσκες στα καφέ,
τα μπιστρώ, τα μπαζάρ, τα βιβλιοπωλεία
κοιτάζαμε, γελούσαμε, λέγαμε αστεία, χορεύαμε
βγάζαμε φωτός
και, στο'πα;
μας κοίταζε ο κόσμος και νομίζω χαμογέλαγαν:
κάναμε τρέλες σα να ήμασταν εκδρομή.
Αγαπημένο μου χαρουμελόγιο
σήμερα είχε πιο πολύ κρύο από κάθε άλλη μέρα
και επιτέλους μας άναψαν τα καλοριφέρ.
Αγαπημένο μου χαρουμελόγιο
σήμερα είχε πολύ κρύο,
πολύ περπάτημα,
πολλά γελια,
πολλά τραγούδια,
πολύ χρώμα,
πολλές αγκαλιές,
πολλές εικόνες,
πολλά δώρα,
πολλά ''πολλά''.
Αγαπημένο μου χαρουμελόγιο
χαίρομαι που δε μιλάς
γιατί έχω να σου πω κάτι πολύ σοβαρό
και δεν θέλω να με διακόψεις:
Αγαπημένο μου χαρουμελόγιο
σήμερα επιτέλους δεν πονάω μετά από καιρό
σήμερα επιτέλους αναπνέω
σήμερα επιτέλους πεινάω και μαγειρεύω λιχουδιές
σήμερα επιτέλους θα νυστάξω πριν ξημερώσει
σήμερα επιτέλους δε νιώθω μόνη
σήμερα επιτέλους άλλαξε ονοματεπώνυμο το Μεγάλο Πουθενά
σήμερα επιτέλους γελώ, χαμογελώ, κάνω αστεία
σήμερα επιτέλους η βόλτα ήταν ξέγνοιαστη σαν παιδική
σήμερα επιτέλους μου ζεστάθηκε η ψυχή.
Στη Χαριτινουλήθρα. ''Θα'χουμε πάντα το Παρίσι''..
Subscribe to:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 pLAymObIL:
Χωρίς πολλά πολλά, μόνο γνήσια συγκίνηση, από αυτήν που δεν μπορεί να της αντισταθεί κανείς. Και χαρά. Για εσένα και την σημερινή σου μέρα που ήταν σαν γιορτή!
Οι εικόνες που περιγράφεις, μαζί με τις φωτογραφίες κάνουν την εμπειρία σου- μας να φαίνεται εξωπραγματική. Εχω να διαβεβαιώσω πως δε φαίνεται εξωπραγματική αλλά ήταν κιόλας. Το Παρίσι πάντα θα είναι εκεί να μας περιμένει. Σε φιλώ γλυκά γλυκά αγαπούλα μου!
έχεις ένα τρόπο να λες τα "απλά" καθημερινά πραγματάκια... απλά, γλυκούλικα και μεστά...
άκου χαρουμελόγιο... πολύ καλό...
και ποιο είναι το νέο ονοματεπώνυμου του Μεγάλου Πουθενά - αν δεν γίνομαι αδιάκριτος... ?
αξιολογότατη Κατρίν, ο θαυμαστής σας...
..και, να, που το "μεγάλο πουθενά" στριμώχθηκε από την καλή διάθεση και τη χαρούμενη βόλτα!
Υπέροχα, χαρουμενο-όμορφα και γλυκο-θαυμάσια!
Να περνάτε έτσι και καλύτερα!!!
:-))))))
(..σου ΄χω δωράκι στο μπλογκο-σπιτάκι μου από μέρες-ό,τι χρειάζεσαι για τις γιορτές, χιχι!)
Δημοσίευση σχολίου