στο Μεγάλο Πουθενά..

κι αν πια το καλοκαίρι τέλειωσε
μια θάλασσα εγώ δεν είδα
ούτε στα μάτια σου
ούτε στην αγκαλιά σου
κι οι μέρες διαδέχονταν η μία την άλλη
σαν επόμενες στάσεις
συρμού που αδιάκοπα πηγαίνει
άραγε προς τα πού
ποιος ξέρει

και κάθε βράδυ ποτίζω τις γλάστρες μου
μια πράσινη
μια κίτρινη
και μια πορτοκαλί
και η τέταρτη που είναι κόκκινη
σ' αυτήν το σφουγγάρι για τα πιάτα να στεγνώσει αφήνω

έτσι όπως στεγνώνουν οι μήνες μου
ο ένας μετά τον άλλο
ο μάρτης ο απρίλης ο μάης
κι ο πεθαμένος ιούνης
και ο ανάπηρος ιούλιος
ακόμα κι αυτός ο αύγουστος σαν της παρηγοριάς καφές
ξεροί
και
άχρωμοι
νεκροί

κι η θάλασσα πια μακριά
και τ'απογεύματα άρρωστα
στοίβες βιβλία
τα ταξίδια μου
και το κρεβάτι μου μόνο σεντόνι
σχήμα κορμιού ή μυρωδιά
ποτέ δεν είχε
μήτε αγκαλιά

δεν ήταν άνοιξη και καλοκαίρι
ήταν λεφτά για ''ώρα ανάγκης''
που άσκοπα ξόδεψα
στιγμές
και αγάπη
και γέλια
και έρωτας
που μάλον αλλού έπρεπε να δώσω