στο Μεγάλο Πουθενά..

Τώρα που τράβηξες εσύ το Χ
πρέπει εγώ να επαναπροσδιορίσω τις συντεταγμένες μου.
Σ’ αυτό το Χ που τράβηξες εσύ
πρέπει εγώ να μάθω να ισορροπώ.
Στις χιαστί λεπτές γραμμούλες που η μια τέμνει την άλλη
διάλεξε ποια απ’τις δύο θέλεις να’σαι,
αυτή που γράφω δεύτερη, σχηματίζοντας το Χ,
ή η πρώτη ,που δέχεται την τομή..?
Κείνη τη νύχτα απ’ τα φλεγόμενα χέρια μου αγκάθια φύτρωναν
κείνη τη νύχτα να μ’ αγγίξω μην τραυματιστώ παραπάνω φοβόμουν.
Τότε η καρδιά σαν άγριο ατίθασο άλογο ξέφυγε απ’τους ρυθμούς της
και την τρέλλα άγγιξα.
Με τα επικίνδυνα χέρια μου να την αγγίξω δεν τολμούσα
και την άφηνα να καλπάζει-η αναπνοή μου είχε κοπεί.
Εγώ που λατρεύω κάθε σου γεύση και σε οσφραίνομαι από χιλιόμετρα,
το βράδυ εκείνο ξέπλυνα σώμα κι ό,τι άλλο, για να πάψω να θυμάμαι.
Εγώ που με την οξυμένη μου όσφρηση βρέθηκα τώρα να με βρίζω,
μισώ που υπάρχεις στο κρεβάτι, στα σεντόνια, στα μαλλιά μου.
Εγώ που στα παραμύθια να πιστεύω δεν έπαψα
το Χ το δικό σου σαν θησαυρός σε χάρτη φαντάζει παρά σαν άρνηση, για μένα.
Εγώ που όταν κρύβομαι πύργους και κάστρα τέρμα ουρανό χτίζω κι απ’ έξω κρεμάω το κλειδί,
τώρα έξω απ’ τα τείχη σου μένω και περιμένω τουρτουρίζοντας ν’ ανοίξεις.
Εγώ που έγινα εσύ για να βρω εμένα,
εσύ που βάζεις πρώτο το ‘’εγώ’’
για να διαλύσεις μέσα από ‘σένα ό,τι δικό μου απέμεινε σε ‘μένα.