στο Μεγάλο Πουθενά..

Τι μού'δωσες? Μόνο μου πήρες. Τι κράτησες? Τα'χεις πετάξει πριν καν τα ψηλαφίσεις.Και?Είναι ωραία να είσαι εκτός?
Πολλές φορές σε σκέφτομαι, το παράστημα, τη σιωπή σου, το δοντάκι που πετάει όταν γελάς, την αγάπη που φώλιαζε στα παιχνιδιάρικα μάτια σου.
Σε σκέφτομαι, δεν ντρέπομαι να το πω.
Ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο?
Στα μέρη που συχνάζαμε κοιτάζω για σημάδια. Άφησες κάτι πίσω σου? Μάλλον δεν ξέρω να ξεχωρίζω τους οιωνούς. Γιατί δεν μπορεί, κάτι θα έμεινε από σένα. Στο δρόμο που μπορεί να πέρασες ψάχνω για στοιχεία : μια άδεια θέση στο πεζοδρόμιο μπορεί και να'ναι ο χώρος που άφησες όταν έφυγες. Οι πινακίδες, τόσες πολλές και τόσο ξένες, σοκολάτα δε μου θυμίζει καμιά τους.Τίποτα γλυκό.
Απόγνωση.
Όταν υπήρχες, υπήρχες παντού. Και ας κρυβόσουν μέσα μου ολάκερος. Και τώρα κατάφερες να βρεις κρυψώνα. Αλλού. Αναρωτιέμαι πώς τα κατάφερες.
Κι αντί να φύγω εγώ από σένα, έφυγες πάλι εσύ από σένα. Και μένω σαν την ηλίθια ν'αναρωτιέμαι πώς είσαι,πού κοιμάσαι και πώς ζεις, τι κάνεις.Δεν κάνεις.Δε μου κάνεις.
Λίγο ακόμα και πιστεύω θα σε κάψω. Ξεγλίστρησες μες στο σκοτάδι, τα φιλμ δε θέλουν καθόλου φως. Δεν έκλεισες όμως καλά την πόρτα πίσω σου. Και την ανοίγω πόντο πόντο. Για να καείς. Για να μη μείνει ούτε ανάσα που να σε θυμίζει.
Ως τότε,θα τρέχω σαν το λαγωνικό πίσω απ'τη μυρωδιά σου. Τουλάχιστον τώρα το καλοκαίρι μη βάζεις άρωμα. ζαλίζομαι..