στο Μεγάλο Πουθενά..

Επιστροφή στα πάτρια.Σα να'χουν αλλάξει όλα και συνάμα σα να μην πέρασε μια μέρα. Να γυρίσω στι Βιέννη? Εκεί όλα ήταν πιο καθαρά. Λιγότερο φως, περοσσότερος αέρας.Δε σε τύφλωνε ο ήλιος και άνοιγες τα μάτια σου διάπλατα.Έβλεπες καθαρά.Κι ο αέρας, αχ αυτός ο αέρας, που τσακωνόμουν μαζί του γιατί μου τρύπαγε το δέρμα κι έκανε τα χέρια μου να μοιάζουν με χωράφια γεμάτα στάχυα, τόσο σηκωμένη ήταν η τρίχα μου..!Αλλά καθάριζε το νου και μπορούσες ν'ανασαίνεις βαθιά.
Επιστρέφοντας κράτησα μέσα μου τις φρέσκιες πράσινες εικόνες και την ηρεμία μιας τόσο ζωντανής πόλης σαν κόρη οφθαλμού.Οξύμωρο?Κι όμως,συνέβαινε.Αυτές οι εικόνες θα'ταν η παρηγοριά και το γιατρικό μου.
Ανεβήκαμε στο Λυκαβηττό.Συναυλία του Yann Tiersen.Σκαρφαλωμένη στα βράχια κι απομονωμένη από την υπόλοιπη παρέα έπινα την μπύρα μου απολαμβάνοντας τη μουσική και τη θέα: όλη η πόλη γεμάτη χιλιάδες φωσάκια σαν ένα γιγάντιο λούνα παρκ. Κάποιο από τα φωτάκια τ'αναμμένα θα'ταν και το δικό σου.Σ'έψαχνα στις σκιες, ίσως το φως σου να'ταν και σβησμένο. Ανέκαθεν ήσουν σκοτεινός τύπος. Αραδιασμένες κάτω απ'τα πόδια μου οι μηχανές, σαν στρατιωτάκια σε μιαν ακίνητη παρέλαση. Στις συναυλίες πάντα πηγαίναμε μαζί. Δεν μπορούσα να μη σε σκέφτομαι.
Κι εσύ? Εσύ πώς αισθάνεσαι για όλα αυτά , μετά από τόσον καιρό αποχής κι απουσίας?