στο Μεγάλο Πουθενά..

Παράξενη μέρα η σημερινή.Είναι απ'αυτές που όταν ήμασταν μαθητές, το παίζαμε ''άρρωστοι'' για να μείνουμε λίγο ακόμη μέσα στα σκεπάσματα.Ήταν η μόνη εποχή που μπορούσαμε να κάνουμε κοπάνα.
Αναπολώ εκείνες τις μέρες.Όμορφες μέρες, ξένοιαστες, ανέμελες, αθώες, τρυφερές.
Θυμάμαι μια ζωή στο σχολείο ζούσαμε όλη μέρα μόνο και μόνο για το διάλειμμα, για το μάθημα της γυμναστικής, για την εκδρομή, και φυσικά για το καλοκαίρι και τις διακοπές!!
Πάνε πια αυτά τα χρόνια. Τώρα βιοπάλη και αγώνας για το κάθε τι. Τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κόπο.Όλο το χρόνο δουλειά και το μυαλό μας κολλημένο εκεί, στις 5 μερούλες που θα πάρουμε άδεια το καλοκαίρι. Όπως τότε,που ήμασταν μικρά. Τόσα χρόνια και μετράμε μόνο τα καλοκαίρια.
Μόνο τα καλοκαίρια..