στο Μεγάλο Πουθενά..

Νιφάδες στον αέρα
σαν το μαλλί της γριάς στα πανηγύρια
-άσπρο κι όχι ροζ.

Ο σπασμένος ουρανός μου κάθε μέρα
μεγαλώνει
και γεμίζει με φως.

Τα όνειρά μου
ξεχασμένες μουσικές από παλιά λατέρνα
περιμένω πώς και πώς να φύγει η νύχτα και να'ρθει η μέρα.

Η μέρα μου
ένα χρώμα απ'την αρχή ως το τέλος
ρίχνω κι άλλη στάχτη στο γκρι της σκέλος.

Η νύχτα μου
ένα ατέλειωτο κυνηγητό
σε ανομολόγητα πάθη - Θεέ μου, πόσα λάθη..

Ο κόσμος μου
εξήντα τετραγωνικά
κι ένα τηλέφωνο χωρίς καλώδιο.

Οι φίλοι μου
ραγισμένα χιλιόμετρα
κι ένας χάρτης με όσα μας χωρίζουν χαμόγελα .

Η αγάπη μου
ένα πηγάδι με φυτεμένα λουλούδια
ένα καρότσι που αντί να τρίζει λέει τραγούδια.

Η ανάσα μου
στο κρύο τζάμι επάνω μία μικρή ομίχλη
κι έξω συνεχίζει χιόνι να ρίχνει..