στο Μεγάλο Πουθενά..

Ξαπλώνω και κοιτάζω το ταβάνι. Συγκεντρώνω το βλέμμα μου σε κάθε μικρή λευκή κουκκίδα σε κάθε του λεία επιφάνεια. Σκιές δεν υπάρχουν. Πάλλευκο. Κι όμως κάπου πίσω του βρίσκονται οι απαντήσεις. Κουράστηκα να ψάχνω.Δε βλέπω καθαρά, κάνει ''χιόνια''. Ωχού, είναι πηχτή η μπογιά και δε σε βρίσκω.
Ανοίγω το παράθυρο και αναπνέω ουρανό.Λίγο πιο πολύ λίγο πιο βαθιά, πόσος ουρανός χωράει μέσα μας? Εισπνέω κι εκπνέω. Θα βγεις επιτέλους? Αποφάσισε τι θα κάνεις. Τόσον καιρό μέσα μου κλεισμένος κι ούτε ένα τόσο δα σύννεφο να προμηνύει μπόρα. Δε μου φτάνει ο αέρας, πλέω στον ουρανό με μιαν απόχη.Απ τσάκωσα ένα όνειρο, τι κρίμα που έχουν ξεφτίσει οι κορδέλες του..
Γυροφέρνω στον ουρανίσκο πότε δεξιά, πότε αριστερά, τη γεύση που έμεινε από εκείνη την ηρωική βραδιά , την πιπιλίζω. Σαν ένα φρούτο καλοκαιρινό, με ζουμιά και δροσερή μεστή σάρκα που γεύτηκα, κι όμως το κουκούτσι που μένει πικρό, σκληρό και στυφό. Γι'αυτό και το φτύνω. Σκέφτηκες τίποτα? Όταν πέφτεις από το στόμα μου κάνεις θόρυβο και λερώνεις το πάτωμα.
Αισθάνομαι τη ζέστη πάνω στο δέρμα μου, φυσάει κι απ'τα κάρβουνα εκλύεται θερμότητα-ωχ λες να ξανανάβει..?(Δεν ξέρω αν τρομάζω ή αν ελπίζω σ'αυτήν την υποθετική πρόταση.) Ήταν ωραία η φωτιά, μας έφερε κοντά -για διαφορετικούς,τον καθέναν, λόγους. Αλλά γιατί έπρεπε να την ταϊσεις λουλούδια? Έγιναν στάχτη τώρα, μια γκρίζα αποκρουστική μάζα.Δε σ'άρεσαν τα χρώματα, η φρεσκάδα και τ'αρώματα..?Δεν μπορώ να σε καταλάβω.
Μμμμμ...ένας ρυθμός κλωθωγυρίζει στο μυαλό μου, γαμώτο , πώς πήγαινε εκείνο το τραγούδι που λέγανε τα μάτια μας? Χαλασμένο πικάπ, κόλλησε η βελόνα, στο παράμ παράμ ..ίσως τελικά παραμυθιάστηκα , και προσπαθεί να μου το πει ένα βινύλλιο. Ακόμα δίσκους ακούς? Για να σκεπάζεις τον ήχο της καρδιάς σου μάλλον. Όταν ο δικός μου έγινε χιπ χοπ και χόρευε για σένα εσύ απλά τράβηξες το καλώδιο.Και έπαψα. ίσως να'ταν σχοινί κι όχι καλώδιο τελικά.
Ουφ να σου πω κάτι? Τι λέμε τόσην ώρα? Ο ήλιος μαζεύει τις ημέρες μου γελώντας. Χάνω το νήμα και το νόημα, ο ταχυδρόμος τι ώρα περνάει? Άδικα νιώθω πως περιμένω.Από σένα λέω πως θα δεχόμουν κάθε λάθος, θα σου συγχωρούσα και τα ορθογραφικά ακόμη. Αλλά τόσον καιρό και να μην έρθει ούτε ''συγγνώμη'' ούτε ''συγνώμη''..??

Σήμερα ξύπνησα απαλή και ήρεμη
νότες πολύχρωμες φιόγκοι σατέν στο κορμί μου
σήμερα όλα μύριζαν σαπούνι κι ομορφιά
πεταλούδες αχτίδες ζωγραφιές από φως και ζέστη

Σήμερα όλα τυλιγμένα σε μιαν αχλύ
ουρανός και ήλιος, αέρας,γη, πουλιά
σήμερα μ'αρέσει που θ'αδειάσω από τις σκέψεις
κεράσια τραγανά και κόκκινα στο τραπέζι της κουζίνας

Σήμερα γεμάτα τα μάτια μου από γέλιο
σώμα φτιαγμένο από αγάπη κι αγκαλιά
σήμερα στο βυθό σου θα κλειστώ για δευτερόλεπτα
κι η ομορφιά του σύμπαντος σ'ένα σου μόνο χαμόγελο

Μεγαλώνω σήμερα.
Γίνομαι όσο και η θερμοκρασία, 24.
Αλλάζω?


ΜΑΜΑ ..ΓΕΡΝΑΩ..?